Frú Andersen er búin að vera og bráðum verður híað á hana

Frú Andersen er buguð. Hún hefir gefist upp. Hún horfir upp á að það verði híað á hana á Íslandi og á evrópuvísu fyrir að hafa klúðrað heilu dómstigi, glutrað því niður, eins og þegar mönnum og konum verður það á að missa farsímann ofan í klosettið, beint oní kukkinn og hlanið. Svo sem sjá má á myndum, er frú Andersen orðin áberandi föl, horuð og þreytuleg og afar taugaveikluð, enda ekki að furða því  helvískur Mannréttindadómstóllinn hefir reitt upp hamarinn og hyggst keyra hann af feiknaafli ofan í skallann á frú Andersen svo kvarnirnar fara á flug inni í skallanum og glamri þar lengi á eftir.

En hvað getur frú Andersen gert? Ekki neitt, ekki neitt. Það er búið að setja hana af, Bjarniben hefir ekki neitt álit á henni og meira að segja Miðflokkurinn er ófáanlegur til að taka við henni. Hvað gerir frú Andersen þá? Ja, hún gæti reynt að raula sálminn ,,Maxwells silver hammer" eftir sálmaskáldið Pál McCartney frá Liverpool. Ef hún fær aungva huggun út úr silfurhamrinum hans Maxwells gæti hún reynt að fá vinnu í mötuneyti eða í saltfiski suður með sjó. En Sjálfstæðisflokkurinn vill ekkert með hana hafa lengur eftir útreiðina fyrir Mannréttindadómstólnum.

Nú jæja, oss er alveg nákvæmlega sama hvað um frú Andersen verður; það er bara Sjálfstæðisflokkurinn sem þarf að hafa móral og íllvígt hugarangur út af henni. Þó vitum vér að frú Ingveldur og Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður mundu gjarnan vilja skjóta skjólshúsi yfir frú Andersen, það er að segja ef henni tekst að sitja á strák sínum og raska ekki alsherjarreglu á heimili þeirra hjóna. Frú Ingveldur sagði, þegar þetta var borið undir hana, að hún gæti vel hugsað sér að hafa frú Andersen sem herbergisþernu og stofustúlku um helgar þegar hin marg-margrómuðu helgarsamkvæmi fara fram að heimili frú Ingveldar og Kolbeins. - Þó gæti hugsast, bætti frú Ingveldur við, - að þorpararnir Brynjar Vondalykt og Indriði Handreður, já, og jafnvel Máría Borgargagn, væru líkleg til að koma illa fram við frú Andersen, móðga hana og græta með ónærgætinni framkomu og ýmsum sérkennilegum tiltektum sem það fólk hefir vanið sig á. - En við sjáum hvað setur, sagði frú Ingveldur að lokum.

Á ekki von á viðsnúningi