Þegar doktórinn fer í handalögmál við Dalvíkinga verður ógn gaman

Það verður gaman að sjá þegar doktór Þórólfur leggur til atlögu við djöflana og tekur þá með valdi og lakar þá af svo þeir smiti ekki annað fólk og drepi það úr kórónu. Og gnægð eigum við af húsnæði til að geyma pestargemlinga í. Upp til sveita er fjöld ónotaðra húsa, húsa sem ekki hafa verið brúkuð til neins í mörg ár, jafnvel áratugi; fjárhús, fjós, hlöður, súrheysturnar, hrútakofar, hesthús, hvurt og eitt velbrúklegt undir óþrifalið sem grunað er að bera drepandi baktéríuvírusa í sér. Þetta hættulega fólk verður fóðrað eins og hvur önnur húsdýr, svo kýr og kindur, blárefir og mínkar; trosinu verður hrúgað í jötur og fóðurganga og síðan ganga hinir einangruðu örna sinna í fjósflórnum elligar þeir skríða undir grindurnar í fjárhúsunum.

Fróðlegast verður þó að sjá doktór Þórólf eiga í handalögmálum við sjálfa Dalvíkingana og ferðaþjónustufrömuðina. Það má mikið vera ef doktór Þórólfur verður ekki undir í þeim hildarleik og verði fótum troðinn niður í svaðið. Þá er og mikið af látið hvusslags endemis erkiskelmar Dalvíkingarnir eru; þeir valsa út um allar þorpagrundir hjá oss á Íslandi, hvernig sem viðrar, og láta oft fremur dólgslega við heimamenn, ekki síst þjóna á vertshúsum. Og fyrir skemmstu neyddu nokkrir svangir Dalvíkingar kokkinn á vertshúsinu með flugbeittum rýtíngi til að brytja þjóninn niður í gúllach og pönnusteikja hann nokkurn veginn í gegn.

Eins og fram hefir komið er ekki þrautalaust að vera þjónn á veitingarhúsum á Íslandi nú til dags, því alltaf má búast við gestum sem éta allt, í orðsins fyllstu merkingu allt. Og ýmislegt hafa þeir í vertabransanum lært af Dalvíkingum og öðrum fjarlægum þjóðflokkum, sem lagt hafa leið sína til Íslands upp á síðkastið. Í þorpi úti á landi hurfu á dularfullan hátt nær allir hundar heimamanna og kettir hafa ekki sést þar síðan þessa örlagaþrungnu helgi. Er mál manna að veitingamaður úr öðru þorpi hafi komið þar með kokkum sínum og þjónum og jagað öll gæludýr sem á vegi þeirra urðu. Svo kvisaðist út, að þeir hefðu spaðsaltað um það bil helminginn af hundsföllunum, en hitt hafi ýmist hafnað í reyk og orðið að hángikjöri eða hamborgarahund, hakki eða þá kokkað ferskt og borið fram með sósu og brúnuðum kartöflum. Kisurnar fóru aftur á móti í hátíðarkæfu, sem þeir kölluðu ,,paté du la ros" og var meðal rétta á jólahlaðborði það árið og var af gestum étin fyrst allra rétta upp til agna.  

Geta ekki tekið fólk með valdi