Bleyðimennska hjúanna keyrir um þverbak og eftir sitja tómlistarmenn með sárt enni

Ójá, enn sannast og nú á heldur hlálegan hátt bleyðimennska aðalsins. Það er náttúrlega öldungis fáheyrt, að forseti og mennta og menningarmálaráðherrar þori ekki meðal almennings að veita verðlaun af því þau eru so hrædd við flensuvírús, o-hoho-hoho. Þau áttu víst að afhenda verðlaun fyrir tómlist í kvöld, og voru búin að lofa því, en á síðustu stundu sviku þau allt af einskærri bleyðimennsku. Það hefðu aldrei orðið neinar Íslendingasögur ef forfeður vorir hefði verið eins huglausir og þessi vonlausu stertimenni.

Í eina tíð veigruð menn ekki fyrir sér að sækja sjóinn um hávetur þótt hitamælirinn í afturendanum á þeim sýndi liðlega fjörutíu og einnar gráðu hita á Celsíus. Ef viðkomandi datt dauður niður við fiskidráttinn varð bara svo að vera og stundum fengu hákarlarnir flensugemling niður til sín og átu hann og drápust svo sjálfir úr flensu. En nú til dags skríður hraust fólk á besta aldri undir rúm ef það heyrir minnst á auvirðilega kvefpest. Svo er bara að sjá til hve tómlistarmennirnir verða duglegir að mæta til verðlaunaveitingarinnar í kveld og sýna forsetanum og menningarráðherranum hvað þeir eru hundraðsinnum hugrakkari en misheppnað fyrirfólk tuttugustu og fyrstu aldarinnar.

Annars ætti skilgetin sonardóttir gömlu Framsóknarmaddömunnar ekki að þurfa að hræðast eina eða neina skítaflensu, því afkomendur haugbúa og flórgoða fjósanna eru með öllu ónæmir fyrir sona pestum. Gamla Framsóknarmaddaman er að vísu afar forgengileg orðin, galin og í seinni tíð óð af drykkjufýsn og sólgin í hressingarlyf fína fólksins. Það er farið að tala um leggja kérlíngaröspina til í fjóshaugnum og steypa ofan á hana fargi svo geti með aungvu móti skriðið upp úr haugnum og fram í dagsljósið; sannir framsóknarmenn, eins og til dæmis Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri, er farnir að skammast sín fyrir kerlingarugluna og vilja ekki að nokkur maður sjái þetta gretta ellifól. 

Guðni og Lilja hætt við að mæta