Er ekki tímabær að láta Vigdísi upp á hillu?

Jæja, er ekki nóg komið að ekkisens Vigdísarsnobbinu? Eigum við ekki sammælast um að láta Vigdísi upp á hillu, svona eins og þegar maður potar leiðinlegri bókarskruddu bak við hinar bækurnar í hillunni í þeirri fávísu von, að maður heyri aldrei á hana minnst aftur. Og þegar öllum má ljóst vera, að Vigdís þessi, óskabarn borgarastéttarinnar, ekki síst bilaðra efrimillistéttarfémínísta, er komin á karlagrobbsaldurinn og vel það, og farin gorta sig út í eitt af borgarastéttarlegum afrekum sínum smáum. 

Ein stinnustu rökin fyrir því að leggja Vigdísi á hilluna fyrir fullt og allt, er auðvitað sú nöturlega staðreynd, að aungvu er líkara en að við höfum komið okkur upp karlkyns Vigdísi á Bessastöðum þar sem hann Guðni okkar er. Næstu árin ætlar sá Vigdísardrengur að muldra yfir okkur innantóma frasa um hvað við Íslendingar erum góðir og til fyrirmyndar, þó svo fátt bendi til að svo sé.

Um daginn heyrði ég tvær uppspenntar efrimillistéttarfémínískar kerlur velta fyrir sér hvort ekki væri kominn tími til að setja upp alþjóðlegt safn, til minningar um frægar konur. Þær vildu leyfa sér að ætla, að bæði Vigdís og Elísabet gamla engladrotning mundu í lifanda lífi verða settar á þetta safn, sem og reykingafanturinn Margrét Þórhildur danaprins, - ja, eða er hún kannski danadrotning. Í framhaldi af því væri vel hugsanlegt að setja eftirtaldar heiðurs og sæmdarkonur í búr og á safnið: Hildi Lilléndalh, Soley Tromm, Ingibjöggu Solrunu, Thorgerdi Katrínu og frú Andersen fyrrum dóms- og kirkjumálaráðherra, að ógleymdri Valgerði Sverrisdóttur Kárhnjúk. Fólk sem hefir yndi af að fara í dýragarða mundi áreiðanlega hafa undurmikla gleði af að fara á safn um frægar konur og sjá þær ef til vill reykja camélcigarettur úr munnstykki. Það er líkast til akkúrat það. Að sjálfsögðu fer frú Ingveldur á borgararlega kvennasafnið, en Katrín veslinurinn Jakobsdóttir verður ekki gjaldgeng þar nærri strax, því hún er enn að busla í undanrennugemlingadeildinni.

„Hva, ætlarðu að vera forseti?“