Úrkynjaður sjóvarpsþáttur sem farinn er að lifa sjálfan sig

Enn færist skörin upp í bekkinn. Nú þykir ekki lengur nógu gott að tjalda strengjabrúðu LÍÚ og láta hann tafsa einskisverðan utanbókarlærdóm eftir einhvern gullrass í vesalingaþætti Ríkisútvarpsins, Silfrinu, heldur er dreginn upp önnur strengjabrúða valdsins, hálfu vitlausari en brúða kvótakóngana. Mér og fleirum varð svo um að sjá þessi óféti breiða úr sér á skjánum, að við slökktum öll sem eitt á sjónvörpum okkar og kusum heldur að horfa á rigninguna út um gluggana á híbýlum okkar. Silfur Egils er sorglegt dæmi um kjaftaskjóðuþátt, sem farinn er að lifa sjálfan sig og er aðstandendum sínum sannarlega til skammar og á hvurgi annarsstaðar heima en á ruslahaugi sögunnar.

Eflaust líta strengjabrúðurnar tvær, sem og fleiri strengjabrúður valdsins, á sig sem glimmerflotta fulltrúa eftrimillistéttarfémínísma borgarastéttarinnar. Hinn raunverulegi sannleikur er svo sem augljós og dálítið annars eðlis en sjálfumgleði og sjálfsdýrkun hinna menningarsnauðu, háskólamenntuðu efrimillistéttarfémínísta, sem sé, að allur sé þessi leikur gerður í þágu auðvaldsins, kapítalistanna, Trumps og Sjálfstæðisflokkseigendanna í Valhöllu.

Því beini ég ósk minni til stjórnenda Ríkisútvarpsins, að skola nú Silfri Egils niður í klóakið  eins og hvurri annarri velgjandi ólyfjan, en sýna í staðinn lífsglaða ærslaþætti eins og til dæmis Tomma og Jenna til að gleðja landsmenn á dögum farsóttarvoðans. Strengjabrúður valdsins hafa ekkert vitrænt til málanna að leggja, skemmta aungvum, göfga aungvann, frelsa aungvann, hvorki andlega né líkamlega, en eru þess í stað harðla ónausynilegr dreggjar í gambratunnu hins gráðuga og nauðheimska péníngavalds.    

Bankar of áhættufælnir