Viðsjárverð persóna, ævintýramaður frá Tortólu, og gamla konan í Brekkukoti

Var ekki nóg fyrir gullgrafarana í ferðabransanum og braskinu að fá að gramsa í sameiginlegum sjóði allra landsmanna, ríkiskassanum? Ha? Á líka að láta þeim eftir að smygli hingað inn kórónu kóvíði nítján í stórum stíl og margdrepa alla Íslendinga? Það er þó geðugur fjandi hjá þessum mönnum, að vilja ólmir fá að flytja pestargemlinga frá útlöndum í stórum stíl inn í okkar ósnotnu víðerni, hina vorlausu veröld þar sem víðsýnið skín. Upphaf ferðaþjónustu á Íslandi má rekja til Björns heins bónda Haralssonar að Öxl í Breiðuvíkurhreppi á Snæfellsnesi. Hann komst í góðar álnir en endaði samt í mörgum pörtum á Laugarbrekkuþingi að því, að skammsýnum mönnum þókti Björn hafa haft rangt við ferðaþjónustuathöfnum. Það fór sem sé dálítið illa fyrir brautryðjanda Íslands í ferðaþjónustugeiranum.

Og hvernig skal standa á því að þessi nafni minn skuli fá að ganga laus eftir að hafa verið búrtík hjá klausturdónanum víðkunna dr. Sigmundi Davíð. Maður hefði nú ætlað, að embætti búrtíkur hjá slíkum ævintýramanni frá Tortólu, gerði hvurn þann er því starfi gegndi um lengri eða skemmri tíma, að mjög viðsjárverðri persónu og hælismat. Samt má nafni minn eiga það, að í hvurt sinn sem hann heyrist nefndur, rifjast ósjálfrátt upp Jörvagleðin forðum daga að Klaustri. Já, maður sér klausturjúnkana bókstaflega fyrir hugskotssjónum sínum, yrkjandi nokkrum tilteknum kvenpersónum dýrðaróð, raunar dálítið klunnalega orktan á köflum, en gullkornum stráðan. Eitt er víst: Aungvu skáldi í heiminum hefir tekist jafn meistaralega upp og klausturjúnkunum í flóknum yrkingum síðan Einar Benediktsson leið; og heitar og hamslausar ástarjátningar þeirra til nafngreindra, kátra kvenna, minna á Pál Ólafsson og Jónas Hallgrímsson; en þó minna þær oss einkum, og ekki af ástæðulausu, á þýska kvæðabrandinn Hinrik Hæni.

Já, elsku vinir, ,,ferðaþjónustan" er ekki af baki dottin, ónei, ónei. Nú ætlar hún sem sé, að krefja ríkið um bætur, fáheyrðar péníngaupphæðir, fyrir öll árin sem ferðaþjónusta á Íslandi hafði lítið að gera og var jafnvel ekki við lýði langtímum saman. Það er sama hugmyndafræðin og gáfaðir útvegsbændur duttu ofan á í sambandi við makrílinn. Þetta er góð teóría, svo langt sem hún nær. En því miður er einn heldur hvimleiður og  meinlegur galli fylgifiskur umræddra fræða, en hann er sá, að ástand og menning þjóðarinnar fer undurhratt niður á stig villimanna sé þessari teóríu fylgt í praxís. Að vísu á bótaleiðin, þar með talin títtnefnd hlutabótaleið, sér ákafa talsmenn í röðum nýfrjálshyggjumanna, en þeir vilja, sem kunnugt er, endilega afnema samfélag siðaðra manna og koma öllum á vonarvöl, nema fáum útvöldum siðblindingjum. Það væri óskandi að ferðamennska, ferðabransi og ferðabrask hefðu aldrei orðið til, væri aðeins vondur og ljótur draumur í huga þjóðarinnar. Enda var gamla konan í Brekkukoti sannfærð um, að ferðalög væru undirrót alls hins illa í heiminum, og hún hafði á réttu að standa.

Bjarga því sem hægt er að bjarga