Þær dragtklæddu nenntu ekki að mæta

Jæja, nenntu flugfreyjurnar ekki að mæta á samningafund? Það var þeim líkt. Og svo ku Bandaríkja-Solveig styðja þær heilshugar í bráð og lengd, bak og en þó einkum fyrir. Það er haft eftir Solveigu að flugfreyjur, þótt dragtarklæddar séu í vinnunni, séu sannkallaðar verkakonur, Eflíngarkérlíngar, með sigg í lófum. Það má með sanni segja að vinnudeilur séu með fjörugra móti þetta vorið.

Að verða flugfreyja, er draumur lítilla telpna og telpudrengja, og vissulega eru uppáklæddar flugfreyjur ímynd hins glimmerborna efrimillistéttarfémínísta. Það er glæsilegt. Enn glæsilegra er að forkvendi láglaunakvenna skuli hafa gert þær að sínum sigggrónu skreiðarkérlíngum og grundvöll einhverrar byltingar, - hvernig byltingar veit aunginn, enda er það víst aukaatriði. 

Eitt sinn lentu þau frú Ingveldur og Kolbeinn í dragtklæddum flugfreyjum. Það var frú Ingveldur, sem laumaði annarri lúkunni upp undir pilsið freyjunnar, um leið og hún strunsaði flugvélargangsins millum sætisraða, og kleip. Það var sem freyjan, þessi glimmeraða og ilmavatnsþefjandi dúkka, hefði fengið íllt raflost uppum sig og hárin risu eins og á villiketti í slagsmálaham. Auðvitað trúði flugfreyjan því ekki upp á konuna frú Ingveldi að hún hefði gert sér þetta, því flugfreyja þessi er glámskyggn og illa að sér í prettum mannlífsins. Því fór sem fór. Og í stað þess að beina íllsku sinni að frú Ingveldi, með það að markmiði að henda henni út úr flugvélinni þarna í tíu kílómétra hæð, réðist hún á blásaklausan karlmann í sætaröðinni við hliðina á frú Ingveldi og Kolbeini, klóraði hann í framan eins og hamslaust villidýr og beit í nefið á karli svo stór sá á honum. Þegar flugvélin lenti var mannauminginn seldur í höndurnar á lögreglunni í Djakarta og hefir ekkert til hans spurst síðan.

Samningafundi frestað