Sá sem tekur trúðfífl alvarlega, sem og fjarstæðukennda drykkjuheimspeki ...

Að taka mark á misheppnuðum gamanmálum fullra og vanþroska spjátrunga er ekki gott, það er það sama og túlka óráðshjal langdrukkins fyllirafts sér í hag eins og um óumdeilanlegan sannleik væri að ræða. Þessháttar marklausan þvætting lætur maður kjuran, af því hann er ekki svaraverður. Sá sem tekur trúðfífl alvarlega, sem og fjarstæðukennda drykkjuheimspeki, er illa á vegi staddur, í ójafnvægi, jafnvel með grátsótt.

Fordómar, þar með taldir kynþáttafordómar, gera yfirleitt ekki betur en að auglýsa litla greind og fávísi þess er berar fordóma sína. Og kynþáttafordómum svarar aunginn vitur maður með öðrum kynþáttafordómum. Að stunda fordóma og kynþáttahatur á hvítum miðaldra karlmönnum er sóðaleg iðja og heimskuleg og hefir það eitt í för með sér að gjöra heimsósómann verri. 

Myndbandið af þessum lítt þroskaða dreng, Pétri Jóhanni, eða hvað hann svo sem heitir, ber uppeldi hans í móðurgarði fremur ófagurt vitni; þennan pilt á fortakslaust að setja á leikskóla, helst vöggustofu, og freista þess að endurala hann upp og reyna að gera úr honum mann. Að horfa upp á fullorðinn mann skaka sér eins og lóða tík og með hvítvínssull í glasi eins og dómsmálaráðherra sem aldrei hefir náð að ganga úr barndómi, er svo ókræsilegt, að mann setur hljóðan um stund. Já. Sem betur fer vóru vitfirringarnir á vitfirringahælinu hans Jósefs Svejks mikið menningarlegri og stilltari en misheppnaði brandaraspjátrungurinn Pétur, nema þessi sem þóttist vera heilagur Wenzel og var geymdur í eins manns klefa, svo að heilagleikinn smitaði ekki út frá sér, hann var auðvitað á pari við nútíma leiðinlegan íslenskan skemmtikraft.  

Sakar Pétur um rasisma og kvenfyrirlitningu