Ofboðslegt ástand á sjórnarheimilinu. Búið að ræsa Guðmund Fjósarauð út.

Djöfull er nú að sjá þessa mynd af Swandeesý með tvo hvíta miðaldra karlmenn sér á vinstri hönd, en hokna og þreytta gleraugnakonu úti í horni sér á hægri hönd. Auk þess er annar hvíti miðaldra karlinn í einkennisbúningi lögreglu, sjálfsagt til að leggja áherslu á alvarleika stundarinnar. Hornkerlingin þreytta er ofan á annað svo undur raunamædd á svipinn, að aungvu er líkara en fulltrúar valdsins, Swandeesý Sendiherrans og lögregluforinginn, hafi rétt í þessu verið að dæma hana til dauða eða að minnsta kosti í gapastokk og aðeins sé verið að bíða böðulsins til að fullnægja dómnum.

Þetta er náttúrlega hræðilegt. Nú, böðull Reykjavíkurumdæmis, Guðmundur Fjósarauður, kvað enn vera á sínum stað og þess albúinn að embætta dæmda sakamenn og þá ekki síður afbrotakonur. Guðmundur Fjósarauður, böðull í Reykjavík, er ævinlega undir áhrifum áfengis og annarra sterkra efna vegna ábyrgðar embættis síns og bætir iðulega á sig þegar hann þarf að hýða þjóf eða höggva mann, - nú, eða læsa kvendi í gapastokk á Austurvelli.

Svo herma síðustu fregnir, að strákurinn Bjarniben sé raunarlega ósannsögull um eitt og annað er viðkemur málefnum ríkisins. Til viðbótar umræddum ávirðingum, þá er Bjarniben grunaður, af krataeðlissjúklingum, að hafa komið í veg fyrir að herra Þorn. Gylfason fengi jobb hjá einhverju samnorrænu kjaftasöguriti. Ef rétt reynist, þá er óhætt að slá því föstu, að Bjarniben sé ekki aðeins strákur heldur og götustrákur, óprúttinn og hræðilegur. En hætt er við að settlegur prumpudrengur af efrimillistétt og skyldleik í yfirstétt sæki hvorki fé eða frægð í fangbrögð við götustrákinn Bjarnaben. Hvað þá að lurðurnar af Píratahælinu hafi eitthvað í hinn garpslega Engeying að gera. Nei nei og aftur nei. 

  

Enginn veit hvernig á að opna landamæri