Kallanginn var fluttur niðurnjörvaður og samanhespaður á brott

Aumingja Þórólfur, nú er hann búinn að vera. Eftir uppákomuna í sjónvarpinu í dag var kallanginn fluttur niðurnjörvaður og samanhespaður á vissan stað, sem ekki verður nefndur hér. Það er náttúrlega fáheyrður andskoti, að einn sóttvarnarlæknir ráðist eins og brjálæðingur að veitingamönnum, sem hafa að atvinnu að selja fólki áfengi, og fullyrða upp í opið geðið á þeim, að þeir sem stuðli að knæpulíferni stuðli öðrum fremur að útbreiðslu hinnar mannskæðu kóvíð nítján veiru; í fyrsta lagi selji vertarnir viðskiptavinum sínum eitur, sem gerir þá vitlausa, og í öðru lagi komi þeir smiti á lífshættulegri farsótt til skila á lúalegan hátt.

Veitingamenn eru auðvitað í mjög andlegu áfalli eftir árás sóttvarnarlæknis og telja, sem von er, að dagar þeirra séu taldir, gjaldþrot blasi við og þá sé ekkert annað eftir en að hengja sig í miðstöðvarkompunni. Frú Ingveldur er líka afar reið sóttvarnarlækni fyrir hans ógætilega munnsöfnuð, enda hringdi hún þegar í Neyðarlínuna, eftir að hafa hlustað steinilostin á manninn, og óskaði eftir sjúkrabifreið til að flytja hann á brott.

Um síðustu helgi, sem sé á sjálfan sjómannadaginn, kallaði frú Ingveldur sóttvarnarlækni til að líta á Kolbein eiginmann sinn. Sóttvarnarlæknir var fúll og fámáll við frú Ingveldi, að öðru leyti en því, að Kolbeinn væri dauðvona, ekki af neium sjúkdómi, heldur af ræfilsskap og viðbjóðslegu líferni. Úrskurður sóttvarnarlæknis var til þess, að frú Ingveldur tók í öxlina á honum og kastaði honum sem sorpi út á götu og bað Fjandann fyrir velferð hans. Nú bætir þessi kyndugi læknaskörungur gráu ofan á svart og sendir veitingamönnum á barmi gjaldþrots eitraða pillu. Já, vinir mínir, þeir eru víða vandræðamennirnir.  

Alvarlegasta smithættan á djamminu