Það hefir víðar allt leikið á reiðiskjálfi. Ennfremur: Óhamingja á kóvíðtímanum

Það lék líka allt á reiðiskjálfi í hjónaherbergi þeirra frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar þegar þau tóku gripinn Máríu Borgargagn til kostanna þar inni. Þetta hófst með því að frú Ingveldur tók í lurginn á Borgargagninu frammi í stofu og hálf-dró það nauðugt viljugt inn í ból, en Kolbeinn fylgdi eftir, slefandi að vanda. Inni í hjónaherbergi varð af ein svört djöflamessa með jarðhræringum og neyðarópin og lostahryglurnar glumdu við alla leið út á götu.

Síðar, þegar Indriði Handreður var kominn til skjalanna, reyndi sá frómi maður allt hvað hann gat, til að koma á frekari skjálftavirkni í svefnherbergi sæmdarhjónanna. En þar er frú Ingveldi hefir alltaf haft ógeð á Handreðinum, hefir honum orðið torvelt að gjöra þann draum að veruleika. Eitt sinn í helgarsamkvæmi að heimili frú Ingveldar kom hún að Handreðshelvítinu, Máríu Borgargagni og Brynjari Vondulykt hvar þau höfðu laumað sér inn í svefnherbergi þeirra sæmdarhjóna og tekið til við að leika þar ósæmilega leiki, en undir rúminu lá Kolbeinn húsbóndi í böndum. Mikið var frú Ingveldur fljót að sópa illræðisfólkinu út úr hjónarúminu og burt úr hjónaherberginu. Er því var lokið, seildist frú Ingveldur undir rúm eftir eiginmanni sínum, sem lá þar berrassaður í böndum, og misþyrmdi honum hrottalega; bölvað kvikindið hafði sem sé tekið þátt í óleiknum með Borgargagninu og þeim hinum.

Í kóvíðbanninu var dauft um helgar að heimili sæmdarhjónanna; þau höfðu Brynjar Vondulykt og Óla Apakött í sóttkví hjá sér, að beiðni landlæknis og sóttvarnarlæknis. Þá komst frú Ingveldur að því, að skepnan Brynjar Vondalykt, hafði frekar en ekkert og út úr leiðindum, farið að leika þann ljóta leik að kukka að næturþeli í blómapottana í stofunni. Frú Ingveldur rann á lyktina eins og villudýr og gjörði af mikið mál, lagði höndur á Vondulyktina, þókt hún væri undirlögð af kóvíðvírusum og að bana komin. Kolbeinn vildi ekki vera eftirbátur konu sinnar og barði sjúklinginn, hvar hann lá í gólfin,u yfrum herðarnar með stólfæti, sem var við höndina. Já, kæru vinir og velunnarar nær og fjær, það var mörg óhamingjan sem fékk að grasséra á kóvíðtímanum. 

Allt lék á reiðiskjálfi í 25 sekúndur