Fyrsta afrek forsetafrúarinnar og alvarlegur draumur Kolbeins Kolbeinssonar

Mikið er það frábært afrek hjá forsetafrúnni að finna Smáralindina og ná að kjósa karlskrögginn sinn þar. Og svo heita synirnir Dónaldur, eins og Trump, og Peter, eins og togarasjóari frá Grimsby. Það er þjóðlegt að hætti Gwöndar Fránklíns. Ekki vitum vér enn hvárt Gwöndur Fránklínstein á ektakærustu, sem væri hægt að nudda á kjörstað til að kjósa sinn mann. En allt kemur þetta í ljós og Íslendingar sitja uppi jafn forsetalausir sem áður. Vér köllum það það ekki að hafa forseta að vera með þennan Guðna á launum suðrá Bessastöðum að liggja á meltunni.

En Gwöndur Frankenstein er athyglisverur náungi, braskari, ævintýramaður og leikari. Það held ég sé maður sem oss vantar a Bessataði. Hann er svo sem aunginn Sveinbjörn Egilsson eða Grímur Thomsen, svo einhverjir fyrri ábúendur Bessastaða séu nefndir, en hann er samt sem áður jólasveinn þeirrar tegundar, sem nútíma-Bessastaðir væru fullsæmdir að. 

Í fyrrinótt dreymdi Kolbein Kolbeinsson skrifstofustjóra og framsóknarmann, að hann væri staddur á hlaðinu á Bessastöðum og þar var líf í tuskunum. Þar lá Bessastaðabóndinn í áflogum við skepnu, einhvern dularfullan blending af hrúti, hrossi og gleðikonu úr Herbertsstrasse. Þessir kynlegu aðíljar virtust í nokkuð annarlegu ástandi, blótuðu hvur öðrum mikið og æptu við og við upp klúryrðum og kláms. Kolbeinn mundi vel hve hræddur hann var í draumnum við slagsmálahundana og óskaði þess heitt að þeir hættu að berjast, annar félli, elligar þeir mundu velta ofan í tjörnina fyrir neðan hlaðið. En allt í einu hoppaði blendingurinn upp á nærstaddan stól og gargaði: ,,Brátt verður Bessastaður jafnaður við jörðu og Tarzan apabróðir gjörður að förseta hins íslenska ríkis. Amen." Þá vaknaði Kolbeinn og þakkaði Guði fyrir að vera laus við hina hvimleiðu draumamenn.

Forsetafrúin kaus í Smáralind