Kóifiskurinn varð til fyrir mistök griðkonu í Árbæ

Já, kóifiskurinn gaf upp öndina, en fram að því andaði hann mikið. Í Elliðaánum kom hann iðulega upp úr hylnum og blés feykilega, eins og hvalur, og saug að þér heilnæmt loftið áður en hann kafaði á ný til að éta meira af laxaseiðum, hornsílum og hrognum. En nú er kóifiskurinn sem sé andaður. Viðstaddir veittu honum nábjargirnar, hleyptu upp á hann í margnotuðum járnpotti og átu hann eins og ekkert væri.

Sem betur fer fengu þokkapiltarnir sem gröðguðu kóifisknum í sig ræpu af þessari fæðu, sem sannarlega er ekki við hæfi einhæfra dýra. Nú, tæpri viku síðar, eru átvöglin enn með heiftarlega innantökur og eiga fátt annað eftir í þessu lífi en að berja nestið sitt. Dotinn veri þeim syndugum líknsamur og Guð friði sálu þeirra þegar hún lekur upp af vitum þeim. 

Hvurnig kóifiskurinn komst upp í Elliðaárnar er mönnum hulið. Á Hafrannsóknastofnun eru vitfirringar sem telja og áætla, að hann hafi gengið undir ísinn á Norðurpólnum og borist suður á Halamið og þaðan ofan í Víkurál og þaðan sem leið liggur að ósum Elliðaár. Þeir eru so undur gáfaðir þarna á Hafrannsóknastofnun. Aðrir og meira menntaðir menn og lærðir, eru þess fullvissir, að kóifiskurinn hafi orðið til fyrir misstökk á Árbæjarsafni, en þar kvað ein griðkonan hafa ætlað að koma sér upp tilbera, en skriplað á skötunni og úr hafi orðið kóifiskur, íllt kvikindi og hættulegt. Það er mál manna að laxfiskar heyri sögunni til í Elliðaám, því kóifiskurinn hafi eytt þeim alfarið áður en hann tók síðasta andvarpið. Og sannað þykir að þessi ófreskja myrti veiðimann í ánni snemmsumars og át neðrihelminginn af honum upp að nafla. 

Koi-fiskurinn gaf upp öndina