Ýmis vandamál varðandi sérþjálfaða hunda og mismunandi örlög þeirra

Það er blátt áfram bráðnauðsynlegt að fá hund til að snuðra uppi kóvíð nítjánda, lúsug tík væri best. En það er erfitt núorðið að fá alminnilega skepnu og viðburður að rekast á kynhreinan hund; meira að segja smalahundar eru orðnir úrkynjaðir og sumir þeirra hættulega ruglaðir. Það eru nefnilega ekki allir hundar gáfaðir eins og hann Snati, sem myrti Ólaf bónda með því að ýta honum með trýninu fyrir sextugt bjarg.

Einusinni var farið að þjálfa hunda til að leita uppi myglu í húsum. Það ævintýri stóð stutt, því hundsspottin fengu kynlegan sjúkdóm, sokallaðan myglukrísis og urðu vitskertir; einn þeirra beit meira að segja í heimilisfólkið í síðasta húsinu sem hann var látinn skoða til óbóta. Þetta var uppi á fjórðu hæð og mygluhundurinn lét ekki staðar numið heldur kastaði sér út um gluggann og dó; hann vildi heldur láta lífið en að hnusa af myglusveppum. Það gæti allt eins farið á svipaðan hátt fyrir hundum sem væru þjálfaðir til að þefa upp pestargemlinga með kóvíð nítjánda. Hugsið ukkur ef kóvíð nítjándi mundi stökkbreytast í sona hundi og allt færi í handaskolum í þjóðfélaginu; ég er hræddur um að það mundi verða lítið úr Þórólfi og Víði.

Arnfreður Lyngdalh vörubifreiðarstjóri, sá armi vandræðamaður, kenndi hundinum sínum að hafa uppi á kynóðum einstaklingum. Þegar konan hans komst að þessu sló hún hann í hausinn með járnröri og eftir það hefir hann aldrei gengið á öllum. Ekki svo að skilja að hann hafi gengið á öllum áður, því það gerði hann sannarlega ekki. Af hundi Arnfreðs vörubifreiðarstjóra er það að segja, að hann rak trýnið uppundir frú Ingveldi við óheppilegar aðstæður. Frú Ingveldur klemmdi bara saman lærin og þar með þessi hundur úr heimi hallur og úr sögunni.  

Gætu þefað upp veiru innan skamms