Uppvakningar nýfrjálshyggju og hrunsmenningar

Það er þriflegt, eða hitt þá heldur, fá tvo uppvakninga úr nýfrjálshyggju- og hrunsmenningunni í einu á sjónvarpsskjáinn til skrafs og ráðlegginga. Ég geri ráð fyrir að mörgum Íslendingum hafi verið ofboðið og misboðið að fá þessi vafasömu eintök allt í einu upp á skjáinn hjá sér heima í stofu; að minnsta kosti veit ég um mann sem sá dýrðina og var fluttur á brott í sjúkrabíl í spennitreyju, því hann varð brjálaður af að sjá og heyra fulltrúa 7-hægri og Panamaskjalamenningarinnar kvaka eins og vængjaða engla upp í hvort annað eins og ekkert sé sjálfsagðara en þau sé að vinglast í stjórnmálum.

Thorgerður Katrín er fyrir lögnu búin að gleyma hrunískri nýfrjálshyggjufortíð sinni og telur sig hafa endurheimt poletiskt jómfrúrstand. Nú baðar hún út öllum öngum og heimtar að Íslandi verði innlimað í ESB og hún geti ávaxtað pénínga 7-hægri í evru í stað þessarar skítakrónu, sem delerandi krataeðlissíkópatar kalla örmynt og annað gáfulegt í þeim dúr.

Sigmundur Davíð aftur á móti, sem orðin er í seinni tíð eins og óhrjáleg lopahespa í framan eða grámyglaður taðköggull; það er hræðilegt að sjá manninn. En, Sigmundur Davíð, skohh, hann er enn sami óbetranlegi klausturjúnkinn og talar sem fyrr í óskiljanlegum skrýtlum, gátum og launhelgum. Hans óðul eru að Panama, í Mossakk Fonsekka, þar sem leynipéníngar eru ekki ávaxtaðir í örmynt. Það óhugnanlegasta við þetta allt er, Thorgerður og Sigmundur starfrækja bæði sinn hvorn ,,stjórnmálaflokkinn," hálfgerð vitfirringahæli, braskinu, aflandsreikningum og fjármálalegum arðránshundakúnstum til dýrðar, og stórbilað fólk freistast því miður til að kjósa þennan subbulega ófögnuð. 

„Það má ekki vera eitthvað crazy business“