Fætur Andrésar sýslumanns Kolbeinssonar forðuðu ekki fjöri hans

Það er allt annað en gaman að fá veltandi stórgrýti úr fjallhlíð yfir sig. Þannig háttaði til hjá onum Andrési eitnum Kolbeinssyni, föðurbróður Kolbeins skrifstofustjóra og framsóknarmanns, þegar hann var sýslumaður í Suðurhúnavatnssýslu að hann bjó að sýslumannssetrinu að Aðal-Stórmúla, sem eins og kunnugt er stendur undir allháu fjalli og hlíðin snarbrött fyrir ofan.

Þegar Andrés hafði hafði gegnt embætti í fjegur ár kom bjarg á stærð við góðan nýmóðins jeppa ofan úr hlíðinni og inn í sýslumannshúsið. Má segja að aungin heil spýta hafi fyrirfundist í húsinu eftir þetta dapurlega tilvik, allt var brotið í mél. En þó ásigkomulag sýslumannssetursins hafi verið bágborið eftir innreið bjargsins þá vóru heimilismenn Aðal-Stórmúla enn ver útleiknir, því þeir lágu allir dauðir eftir. Sýslumaðurinn Andrés Kolbeinsson fannst loks undir bjarginu miðju, sprunginn og í kássu eins og maðkafluga sem stigið hefir verið á með hörðum skósóla; sýslumannsfrúin hafði knúsast millum bjargs og veggjar og þurfti ekki að binda um skeinu þar. Annað fólk á setrinu og hundur sýslumanns voru öll illa útleikin og mátti vart greina hvur væri hvur í þeirri endemisstöppu.

Hitt vitnaðist ekki fyrr en laungu síðar, að steinvalan atarna, sem mölvaði niður heilt sýslumannssetur og drap allt heimilisfólkið, hafði farið af stað af mannavöldum. Þeir höfðu verið sex saman, staðráðnir í að ráða sýslumann af dögum, sem vissu af stökum kletti upp við klettabeltið ofan við bæinn. Þeir höfðu með sér góð og öflug verkfæri, sem þeir notuðu til að spenna bjargið laust þannig að það hljóp niður hlíðina og olli fyrrnefndum usla á bænum. Þessir þokkapiltar, sem vildu sýslumann feigan, sóru saman við nafn Andskotans í Helvíti, að glopra aldrei neinu því útúr sér sem vekti grunsemdir, en hinn síðast þeirra sem félli frá mundi á deyjanda degi upplýsa nærstadda hvað gerðist í raun og veru. Gekk þetta eftir, áratugum síðar, og var þetta óhugnalega verk þar með endanlega úr sögunni.   

Áttu fótum sínum fjör að launa niður Keili