Þá Yrsa Þöll lækningastúdent storkaði örlögunum með ferlegu framferði

Já, framferði E. Gúðmúndsen, doktórs í lýta- og inflúenzulækningum, er ekkert einsdæmi hér, ef út í það er farið. Samtímis dr. Gottfreði Gottfreðssyni lækni var konan Yrsa Þöll Brunnfelth, ættuð af Vestfjörðum. Á síðasta ári í læknadeildinni, undir vor, og þau áttu að útskrifast örfáum vikum seinna, gjörðist Yrsa Þöll svo stórtennt að hún gleypti í sig bólusóttarvírus, því henni var í mun að sanna að bólusóttin, sem sagt var að hefði gjört nær alla íslensku þjóðina útdauða, væri eins og hvur önnur þvættingsfirra.

Fám dögum síðar var læknaneminn Yrsa Þöll orðin eins og útspörkuð svínastía í framan af bólum og búkurinn var svo viðbjóðslegur að hinir læknastúdentarnir gubbuðu, magnstola af viðbjóði, og sögðu eitthvað ljótt um hana hvurjir við aðra. Gottfreð Gottfreðsson var þar viðstaddur og gubbaði hann mest og drakk mörg glös af sóttvarnarkogara á eftir til forðast smit. Nú, það var skipaður rannsóknarréttur til að komast að því hvað væri að Yrsu Þöll. Og þegar réttarlæknannir komust að hinu sanna, fluttu þeir bólusóttarsjúklinginn upp til sveit og komu honum fyrir í djúpri súheyisgryfju, sem bændur voru löngu hættir að nota, og þar fékk Yrsa Þöll að afplána sóttkvíareinangrun meðan bólurnar voru að hjaðna.

Þegar Yrsa Þöll hafði náð sér af bólusóttinni og önnur atvik lágu fyrir, þókti ekki annað forsvaranlegt en að koma henni fyrir á vitfirringahælinu, því augljóst var að manneskjan var brjáluð og vís með að hrinda af stað hættulegum farsóttum ef hún gengi laus. Svo fékk hún leyfi af hælinu og fór til Kaupmannahafnar, skömmu síðar braust út miltisbrandsfaraldur í Danmörku, sem varð bæði þarlendum mönnum og nautgripum að fjörtjóni. Af framansögðu ætti sumum að skiljast, að ekki er við hæfi að storka örlögunum í formi kóvíðs nítjánda.    

Beint á mótmæli daginn eftir heimkomu