Í draumi sérhverrar skrukku bærast ókristilegar hugsanir

Það er alsiða að gömlum skrukkum langi að bera sig fyrir framan fjölda manns. Djúpt í sálu hvurrar skrukku leynist pervert sem þráir að misbjóða samborgurum sínum með nekt og klúrri líkamstjáningu. Þegar gamla frú Ingveldur, móðir frú Ingveldar eiginkonu Kolbeins Kolbeinssonar, varð sjötíu og sex ára sló hún upp veislu og bauð til sín fyrir fólki. Á ákveðnum tímapunkti hvarf gamla frúin af vettvangi, en kom aftur að vörmu spori, öldungis berrössuð, og sté ógn klámfenginn djöfladans fyrir framan gesti sína, sem gláptu höggdofa á hið sjötíu og sex ára afmælisbarn, sem á þessu augnablik lét draum lífs síns rætast.

Þá vitum vér til þess, að dóttir gömlu frú Ingveldar, frú Ingveldur sjálf, hafi gengið um beina í helgarsamkvæmum á sínu eigin heimili án þess að hafa eins einustu klæðispjötlu utan á sér. Frægt var þegar ódámurinn Brynjar Vondalykt misnotaði nekt frú Ingveldar og gjörði tilraun til að lauma löngutöng í millum þjóknappa hennar; þá snöri frú Ingveldur sér eldsnöggt við og kom í leiðinni hroðalegu hnefahöggi á trýnið Vondulyktarinnar, sem varð þegar í stað úr leik. Hann þorði ekki að láta sjá sig á almannafæri í heilan mánuð eftir þetta, meðan bólgan og bláminn voru að hverfa úr andliti hans.

En þegar búið var að færa gömlu frú Ingveldi á dvalarheimili aldraðra sjómanna hélt hún ótrauð áfram að láta drauma sína rætast, uns henni var vísað harðri hendi út af dvalarheimilinu, en þá hafi hún valdið þvílíku uppnámi, usla og angist á dvalarheimilinu að við svo búið mátti ekki standa. Þann tíma er gamla frúin lét gamminn geysa innan um hin aldurhnignu skör hækkaði dánartíðni á dvalarheimilinu um tvöhundurð og fimmtíu prósent og marga varð að senda, suma froðufellandi í spennitreyju, á nærliggjandi vitlausraspítala og vitfirringahæli. Og dvalarheimili aldraðra sjómanna riðaði til falls. Í eitt skipti læsti gamla frú Ingveldur sig inni með tveimur herramönnum á tíræðisaldri, svipti sig klæðum og hugðist lokka þá til óviðurkvæmilegra maka við sig. Hinir öldruðu herrar fylltust skelfingu og leituðu útgöngu, en gamla frú Ingveldur leitaði hart á þá, af sínum meðfædda dýrslega losta. Að lokum tókst gömlu mönnunum að sleppa út, en þá gjörði gamla frú Ingveldur allt vitlaust á dvalarheimilinu, öskraði og æpti kviknakin frammi á gangi og skaða karlagreyin um nauðgun og heimtaði lögreglu. Svo kom lögreglan og leiddi gömlu mennina í handjárnum úr húsi og færði þá í höndur Hálfdáns Varðstjóra, sem vel kunni lagið á svona útbrunnum graðkörlum. 

Dreymir um að koma nakin fram