Ókristinn pörupiltur ræðst af grimmd á Þjóðkirkjuna

Hann Sigmundur Davíð er ókristinn maður. Hann sat glottandi undir klám- og svívirðingavaðli sinna drukknu klausturbræðra á Klaustri og hvatti þá fremur en latti í munnsöfnuði. Hann hikaði ekki við að skrökva að fréttamanni um fyrirtækið sitt Wintris, en þessháttar kompaný eru notuð af gírugum einstaklingum til gjalda keisaranum ekki það sem keisarans er. Þá hefir piltur ljótt orð á sér fyrir að gefa rasískum hugmyndum undir fótinn og leiðindi út í fólk af erlendum uppruna sem hefir borist hingað til lands í leit að betra lífi.

Allt þetta segir okkur að Sigmundur Davíð kunni að hafa sérdeilis lítið álit á Jésú þeim Kristi, sem kristindómur er kenndur við. Og líkast til hafa það verir forfeður Sigmundar í beinan karllegg, sem litli sósíalistinn frá Nazaret rak forðum daga með harðri hendi út úr musterinu fyrir péníngabrask og brall. Svo gerðist það fyrir fáum árum að gamla Framsóknarmaddaman fór eins að við Sigmund og Jésú fór með ágjörnu fjárglæframennina í musterinu, því hún rak drenginn grenjandi út úr Framsóknarfjósinu, en áður en til þess kom hafði sú gamla flengt pilt vel og vandlega upp úr forarvilpunni sem seytlar frá Fjóshaugnum fræga fyrir dyrum Framsóknarfjóssins.

Þegar Sigmundur Davíð hafði hrakist grátandi undan grimmd Maddömunnar, allur útklíndur í fjósaskít og hlandfor, fylgdi honum smá-kraðak af púkum, sem setið höfðu á fjósbitum Maddömunnar og aungin eftirsjón var að. Ja, - nema kannski henni Vigdísi Hauks, sem er afburðaskemmtikraftur og mikil ótemja í borgarstjórn Reykjavíkur, sem auðvitað er aungin stjórn heldur hreinræktuð óstjórn. Er nú svo komið, að Sigmundur Davíð gerir sér hægt um vik og ræðst með vígtönnum sínum á Þjóðkirkjuna, trúlega sem hefnd fyrir að Framsóknarmaddaman dæmdi hann ekki í húsum hæfan og rak hann eins og hund á hinn hrjóstruga poletiska vergang. Samt er fyrir löngu búið að draga tönnurnar úr þessum baldna götustrák, svo það eru ugglaust falskar tönnur sem hann hefir upp í sér til að bíta Þjóðkirkjuna. 

Kirkjan kjósi að standa varnarlaus