Ok þá orkti þjóðskáldið og hlaut verðskulduð kvæðislaun fyrir

"Ein er úti að skíta,
öllum köllum fjær,
blessuð dúfan hvíta,
glöð með loppnar tær.
Gæðakonan góða
gekk út um morgunstund;
lík mest þeim svæsna sóða,
sem hefir illa lund.
Af þjófseðli vondu þagði
þreif upp hnífinn um leið;
á snöggu augabragði
af hausinn dúfu sneið. 
Svo plokkar hún og pils upp brýtur
og pottinn á eldavél setur.
Segir ,,happ þeim hlýtur"
og horaða dúfu etur.

Ofangreint ljóðmæli orkti þjóskáldið þegar það gekk um fjallið Skjaldbreiður. Honum hafði verið hugsað til einnar vondrar kérlínganornar, sem sálgaði unglingstelpu til frálags. Norn þessi hafði óorð á sér eins og aðrar kveldriður og grunur lék á að hún færi sumar hvert suður á Blokksfjall til að sitja nornaþing með sjálfum Erki-Djöflinum úr Helvíti.

Þegar farið var að grenslast fyrir hvur unglingurinn var er nornin hafði slagtað og etið kom einkennileg staða upp. Hvurgi í öllu landinu var saknað stúlku á sama reki og sú etna. Ekki vantaði heldur neina yngri og ekki neina eldri heldur. Niðurstaðan var óumflýjanleg: Þjóðskáldið hafði samið óviðurkvæmilegt kvæði um morð og mannát sem aunginn einasti maður kannaðist við. Í samræmi við alvarleik málsins var þjóðskáldinu varpað í fangelsi þar sem það að lokum dó úr uppgerð eftir að farið var að slá í það. 

„Eins og hann ríkti yfir öllu svæðinu“

Athugasemdir

[Þorsteinn Siglaugsson, 2.1.2021 kl. 23:37]

Uppgerð er spennandi dánarorsök. Hugsa að þegar kóvít er búið komi enn svæsnari uppgerðarfaraldur og við losnum endanlega við öll skáld, leikara, reyfarahöfunda, simfóníugargara og aðra menningarvita - úr uppgerð. Það verða engar sóttvarnir viðhafðar þá, sko!

[Jóhannes Ragnarsson, 3.1.2021 kl. 17:09]

Það er náttúrlega ómögulegt um að segja hvað framtíðin ber í skauti sér. En að deyja úr uppgerð er erfiður dauðdagi og ekki á allra meðfæri andast af þeim völdum.