Sækýr eru viðsjárverðar skepnur sem full þörf er á að marka eins og lömb

Það hefir lengi verið lenska að bændur marki sauðfé sitt og hross til þess þeir þekki kvikindi sín aftur og minni hætta sé á að aðrir bændur láti freistast og steli þeim. Færri sögum fer aftur á móti af bændur hafi markað nautpening sinn, hvurnig sem á því kann að standa. Nú kemur í ljós, að Trumpur bústólpi í Norður-Amríku hefir markað sækýr sínar á sinn hátt, en hann er sjálfur nautgripur og veit því hvernig haga skal merkingum á sækúm.

Á Íslandi hefir orðið vart við sækýr og stendur öllum alminnilegum mönnum stuggur af þeim bölvuðu ófreskjum. Sækýrnar eru nefnilega í sumum tilfellum karlkyns og eiga það til að lokka venjulega kýr til sín út í sjó til að nauðga þeim. Af þessháttar andstyggð eru því miður allt of margar sögur. Afkvæmi sækúatudda og venjulegrar íslenskrar beljukúar er það viðurstyggilega óbermi nykur, sem er stórhættuleg skepna svo sem dæmin sanna. Já. 

Svo eru líka dæmi um að sækýr hafi fíflað landgriðung út í til sín til samræðis. Að Bakka í Ytri-Hrunsmannahreppi bjó á síðustu öld þarfanaut sveitarinnar. Þetta var óhemju kraftmikill og ljónfjörugur graddi, sem bölvaði hátt um nætur svo heimilisfólk gat illa sogið fyrir háreysti tuddans. Svo gerist það eins haustnótt, að sækýr er komin í flæðarmálið og öskrar ákaflega. Þetta heyrir griðungurinn og ærist gersamlega, slítur sig lausan og brýtur sér leið út úr fjósinu og hleypur þegar til sjávar. Skiptir aungvum togum, að þar í fjöruborðinu giljar tuddinn sækúna með þeim tilþrifum sem lengi verða í minnum höfð og á annála hafa verið skráð. Upp úr þessu varð þarfanaut bændanna í hreppnum aldeilis fram úr hófi geggjað og hljóp á fjöll eins og sauðfé. Þar uppi framdi nautið hina ljótustu glæpi sem hægt er að hugsa sér, en betur skal sagt frá þeim ósköpum síðar. 

Nafn forsetans krafsað á friðað dýr