Með blæðandi hjartasár út af huglausum Landsdómi

Það er víst allnokkuð fyrir neðan virðingu sona og dætra borgarastéttarinnar að vera dregin fyrir Landsdóm, jafnvel þótt viðkomandi hafi verið oddvitar Hrunríkisstjórnar. Svo virðist sem Ingibjörg nokkur Sólrún finnist mun sársaukafyllra að hluti Alþingismanna hafi vilja láta hana svara til saka fyrir Landsdómi heldur en að fljúga út og suður um veröldina til að upplýsa ráðamenn annarra ríkja um að allt væri í röð og reglu á Íslandi, efnahagslífið firnasterkt og bankarnir enn öflugri. Og Ingibjörg Sólrún og Gjeir hennar Haaardý orguðu út um flugvélagluggana yfrum veröldu víða: Áfram áfram ekkert stopp! Svo flugu þau sjálf eins og vígahnettir fyrir björg hinnar gráðugu auðhyggju ásamt með bankastjórnum sínum og meintum bankaeigendum, sem þá höfðu nýverið þegið bankana að gjöf frá sjálfum höfuðstoðum borgarastéttarinnar, Sjálfstæðisflokknum, Framsóknarmaddömunni og Alþýðuflokknum/Samfylkingunni.

Já, vinir mínir. Hrunið var allt hið kynlegasta mál. Villudýrum nýfrjálshyggjunnar hafði verið hleypt út með þessum líka fádæma afleiðingum. Þetta var ekki svo ólíkt því og að stórum hópi af glorsoltnum tígrum og leónum hefði verið hleypt inn á stórmarkað fullum af fólki. Vissulega átu óargadýrin allt sem á vegi þeirra varð; þetta vóru sem sé tilfelli sem drukku allt sem rann, reyktu allt sem brann og átu allar töflur að meðtöldum rafmagnstöflum og marföldunartöflum, enda var fall þeirra hátt og lygarnar og skrækirnir í fjandafansinum, hvar hann lá í urðinni undir tvísextugu bjarginu, vóru síðan algerður kapítuli út af fyrir sig.

Nei, frú Ingibjörgu Sólrúnu er aungin vorkunn þókt komið hafi til tals að færa hana fyrir Landsdóm; að þykjast hafa blæðandi hjartasár út af þessháttar smámunum er í mesta lagi hlægilegt. Svo kom nú í ljós fyrir rest, að Landsdómur þessi var blauður og undanbragðahneigður og lét sér sæma að fella þann dóm yfir Gjeir Haaardý, sem einn var sendur af Alþingi fyrir dóminn, að hann hefði staðið sig hálfilla sem ráðherra, látið reka á reiðanum og gengt skyldum sínum af kæruleysi og slóðaskap. Það var því aldrei neitt fyrir Ingibjörgu Sólrúnu, þann gríðarlega fémínísta, að hræðast; Landsdómur hefði aldregi þorað að dæma hana og hr. Haaardý til betrunarvistar að Litla-Hrauni.  

Þetta veldur Ingibjörgu Sólrúnu ennþá sársauka