Þegar ein báran rís er önnur vís, sú er reynslan af rafleikum

Við upphaf rafrunksins á Íslandi varð fljótt ljóst að það mundi enda með ósköpum. Það leið heldur ekki á löngu þar til fyrsta óhappið, - ja, eða öllu heldur fyrsta slysið, - átti sér stað. Það hún Soffía heitin, hún fannst látin á klósettskálinni heima hjá sér, skálin sótug að innan en tólið hálfbrunnið á botninum. Á rannsóknarstofunni komust þeir að því að það hafði orðið skammhlaup, þéttingar gefið sig og rafurstraumur á við eldingu, fremur litla að vísu, losnaði úr læðingi og því fór sem fór.

Næsta slys varð þegar stautur með rautt ljós á endanum fuðraði upp við notkun og gekk hér um bil frá konu á Vesturlandi. Það skal tekið fram að eftir þetta hefir hún ekki verið við karlmann kennd, konu ekki heldur, og hatar upp frá þessu allar tækninýungar. Hún er bundin við hjólastól síðan, kérlíngarfjandinn, og ill viðureignar. Ekki var þriflegri atburðurinn sem sagt var að hent hefði manninn á Hvammstanga. Þeim góða manni hafði af ókunnri ástæðu áskotnast verkfæri, hjálpartæki svokallað, sem hann bar varfærnislega að þjóhnöppum sínum. Svo varð sprenging.

En svo einkennilegt sem það er, þá hefir rafrunkið ekki lagst af á Íslandi þrátt fyrir ítrekuð slys og dauðsföll af völdum þess. Fjandinn einn getur vitað hvað þessu andskotans fólki gengur til þegar það virðir að vettugi alvarleg áföll og hræðilega reynslu fólks sem hefir örkumlast og jafnvel dáið af rafmagnsrunki og gjört sér eilíflega til skammar fyrir losta sakir og öfuguggahátt. Samt hefir frú Ingveldur aldrei fallið fyrir rafrunksfreistingunni og látið svo um mælt, að frekar muni hún brúka girðingarstaur en þetta helvítis rafmagnsdrasl, sem hafði næstum riðið Kolbeini eiginmanni hennar að fullu.  

400 manna rafíþróttamóti fram haldið