Þetta gengur sorglega illa, satt er það. En kannski er gelding í æsku rétta svarið

Það má nú segja að illa gangi að sarga gredduna úr bölvuðu karlkyninu; þetta andstyggilega kyn lætur sér ekki segjast þótt það barið með lurkum og naglaspýtum, allaf skal það standa upp aftur í óskiljanlegu villudýrseðli sínu og halda áfram þar sem frá var horfið eins og ekkert sé sjálfsagðara. Það hefir nú verið meiri handvömmin hjá honum Guði þegar hann skapti manninn og konuna, annað þeirra uppfullt af heimsku, skapbrestum, óþverraskap og djöfullegum öfuguggahætti, hitt kynið þrungið guðlegri náttúru, mildi, jafnlyndi og staðfastri góðsemi allsendis lausri við ofbeldi.

En nú vonum vér, að Katthrin Jaggó, Stenngrimur og Swandeesý semji við Kára í Erfðagreiningunni um að finna upp ráð við karlanáttúrunni, sem skafi úr þeim bansetta grettuna og brenglunina eins og spik af selskinni. Það hlýtur bara að vera til eitthvert meðal eða þerapíja sem gagnast á þessa andskota. En Katthrin, Stenngrimur og þeirra slekti verða að hafa hraðar höndur við að semja við Kára, því þau verða kosin burt í haust.

Frú Ingveldi er löngu ljós skaðsemi karlkynsins og þekkir innræti og kenndir Kolbeins, Brynjars Vondulyktar, Indriða Handreðs og Óla þ. Apakattar eins og handabökin á sér. Máría Borgargagn gerir sér líka fulla grein fyrir skaðræðinu, því hún setti Handreð sinn í viku öfuguggastraff, en það tók svo á Handreðinn að hann var næstum genginn af vitinu. Þær eru og samdóma um, að hið eina sem dugi á karlmannavandamálið sé gelding í æsku og vísa til reynslu af slíku hjá fressköttum; fresskettir vanaðir í kettlingsbernsku hagi sér ævinlega mun betur en þeir ógeltu, sem laumast allar nætur um garða og húsasund, úfnir og óhreinir, í leit að læðu sem þeir geti nú forfært og smánað. 

Segir dapurlegt að við séum ekki komin lengra