Flettu heldur bara upp nærtækum njósnabókum Gölle minn, það færi þér betur

Gamansamur piltur Gölle, en því miður er gamansemin aldrei viljandi af hans hálfu því piltur er öldungis húmorslaus, þannig að gullkornin sem hrjóta úr hans munni gera það alveg óvart án allra tengsla við hug og hjarta. Nú þykist hann ætla að fara að athuga njósnir, þó svo ekkert bendi til að hann viti hvað njósnir eru. Má vera að Gölle með atkvæði sínu á Alþingi hafi hann komið á laggirnar eftirlitsiðnaði, sem hefir þann tilgang einan að farða og flikka upp á kapítalismann og bófahjörðina sem framkvæmir þann leiða isma. Ófagurt dæmi um þessháttar iðnað er Fiskistofa, gjörsamlega óþörf að öðru leyti en því að friða fólkið í landinu sem búið er að svipt eign sinni, fiskveiðiauðlindinni.

Það verður eflaust fróðlegt að fylgjast með Gölle við athuganir sínar á njósnum þeirra frelsis- og friðelskandi í USA á íslenskum stjórnmálamönnum. Nærtækara væri þó fyrir Gölle að láta sér nægja að fletta upp njósnabókum Sjálfstæðisflokksins um almenning á Íslandi, en þær skræður eru eflaust aðgengilegar stórmennum eins og Gölle  a. Þórðarsyni.

Óvíst er þó, að í njósnabókum Sjálfstæðisflokksins sé að finna frásögn af hrakförum eins flokksnjósnarans. Sá djöfull hafði gert sér að leik að snuðra um sjómann sem ekki hafði annað á samviskunni en að vera illa við Sjálfstæðisflokkinn. Þegar sjómaðurinn komst á snoðir um njósnirnar og uppgötvaði hver njósnarinn væri, fór hann heim til kauða og bankaði. Frúin kom til dyra og spurði gesturinn eftir manni hennar. Þetta var að morgni dags að vori til og sólin skein í heiði. Nú, njósnarinn kom til dyra á náttsloppnum sínum, en annars gekk hann alltaf í jakkafötum og bar virðulegt ættarnafn. Þegar hann sá hver kominn var ætlaði helvískur að skella hurðum og læsa, en sjóarinn laumaði löngutöng sinni aftan í hálsmálið á garpinum og kippti honum út á stétt áður en honum tókst að fella hurð að stöfum. Úti á lóðinni fletti sjómaðurinn sloppnum upp um njósnarann, sleit nærbuxurnar utan af honum og hýddi hann stórflengingu þar til farið var að blæða úr þjóhnöppum hans og hann farinn að missa saur og þvag. Þá kastaði sjómaðurinn njósnaranum út í blómabeð og bað hann aldrei þrífast, annað eins sóðasvín sem hann væri. Að svo búnu fór sjómaðurinn leiðar sinnar eftir vel heppnuð morgunverk í Vesturbæ Reykjavíkur.

Bíður eftir svari frá Dönum