Púpú og Títa litla kjósa tækifærin

Púpú og Títa litla ultu eins og pöddur niður heimreiðina. Framundan var bærinn, kaldur og ljótur. Morauður hundur stóð við útidyrahurðina og mé á hana, þetta var uppáhalds hlandvöllurinn hans og honum stóð á sama þókt ómerkilegar persónur eins og Púpú og Títa litla nálguðust bæinn og ætluðu að gera sig heimakomin, þetta voru hvort sem er boðflennur, fataleppar á innihalds, svona rétt eins og tað án þefs. Eða var það heldur þefur án taðs? Veit ekki hugsaði hundurinn og mé betur á útidyrahurðina.

Hvur leiddi hvurn niður götuslóðann var ekki heldur gott að sjá, en það skipti auðvitað engu, því Púpú og Títa litla höfðu ekki höndur, þau höfðu klær, ránfuglsklær eins og fálkinn sem horaða rjúpu étur. Fyrir neðan bæinn lá bóndinn með atgeirinn í gegnum sig miðjan; hvort hann var dauður eða með lífi var heldur ekki gott að sjá. Hrafnarnir voru sestir á húsþakið og biðu átekta, bak við túngarðinn lá melrakkinn, hann var líka að bíða.

Púpú og Títa litla eru á vegum Ingupu, þrælar hennar og gleðigjafar í þungum raunum hennar. Meðfram allri ströndinni voru leifar af bæjum. Bráðum grær alveg yfir þá og allt verður eins og áður en fyrsti maðurinn kom þar. Yfirgefin þorp, tómar hafnir og í auðum fiskiðjuverunum höfðu minkarnir gjört sér heimili og gotið. Í kirkjugörðunum lágu krossar og legsteinar á hliðinni, þar höfðu melrakkarnir gjört sér greni, og í einni kirkjunni var nú stafrækt ferðamannaparadís með kvennaþjónustu þar sem forstöðufrúin tók við aðgangseyrinum í kirkjudyrunum en pútnahöfðinginn hafði hægt um sig í skrúðhúsinu. Á íþróttavöllunum lágu upplituð rýjateppi sem mávarnir skitu í, annars var allt steindautt. En Púpú og Títa litla ætla sér stóra hluti í eyðimörkinni sem þeirra líkar bjuggu til því Púpú og Títa litla kjósa tækifærin.

Þórdís leiðir eftir fyrstu tölur