Eitt sinn villtist Kolbeinn þegar hann ætlaði að hitta eiginkonu sína

Já, hann ætlaði að hitta eiginkonuna en villtist. Það er eins og maður hafi heyrt sona teoríu áður. Þetta kom einusinni fyrir Kolbein Kolbeinsson skrifstofustjóra og framsóknarmann. Hann hafði skroppið út á lífið eftir vinnu á skrifstofunni og allt leit sæmilega út. Þegar knæpunni var lokað ætlaði hann heim að hitta eiginkonuna en hafnaði fyrir einskæran misskilning, hafvillu og náttblindu heima hjá verulega andstyggilegum hjónum, fullum af sora og óeðli.

Í höndum þessara óféta var Kolbeinn eins og viljalaust rekald og um níuleytið morguninn eftir vörpuðu þau Kolbeini klæðlausum og innilega svívirtum og misnotuðum á dyr og sögðu honum að halda kjafti að fara til Helvítis þegar hann reyndi veikum mætti að mótmæla meðferðinni á sér og óréttlætinu. Í Bankastræti tók lögreglan Kolbein Kolbeinsson fastann og kærði hann fyrir ölvun á almannafæri, gróft blygðunarsemisbrot og ónáttúru. Reyndar nenntu lögregluprjónarnir ekki að púkka lengi upp á Kolbein og köstuðu honum út úr lögreglubifreiðinni áður en þeir komust á stöðina. En áður en þeir viku Kolbeini úr bílnum létu þeir hann fá svartan ruslapoka og sögðu honum að vefja pokanum um óþverrann á sér.

Þegar Kolbeinn komst loks heim eftir átakanlegar hremmingar gat hann gefið frú Ingveldi greinargóða lýsingu á hinum andstyggilegu hjónum sem höfðu svalað viðbjóðslegum fýsnum sínum á honum. Frú Ingveldur brá snöfurmannlega við, bað mann sinn bíða heima meðan hún færi á vettvang atburðanna og jafnaði leikinn. Nokkrum dögum síðar voru andstyggilegu hjónin borin til grafar, án þess nokkur hirti um að grennslast fyrir um banamein þeirra. Þannig hefir frú Ingveldur ætíð unnið af heilindum að þeim verkum er hún hefir tekið sér fyrir höndur, enda hafa allmörg verk hennar þakkarverð þjóðþrifaverk.  

Ætlaði að hitta eiginkonuna en villtist