Þegar Kolbeinn og Brynjar vógu að náunga sínum úr launsátri

Á sínum yngri árum sérhæfðu Kolbeinn Kolbeinsson og Brynjar Vondalykt sig í að vega að samborgurum sínum með óhefðbundnum vopnum. Þeir söfnuðu hlandi frá sjálfum sér og þegar nóg var í kollunni færðu þeir þvagið yfir í blöðrur, sem þeir köstuðu síðan inn um opna glugga íbúðarhúsa. Einnig drógu þeir þunga keðju yfir hús gamalla hjóna og notuðu hestinn Grána til að aðstoða við verkið. Gömlu hjúin ærðust, ekki bar á öðru, og karlsveskjan rauk morguninn eftir, fyrir allar aldir, á fund sýslumanns og kærði ónæðið. En kerlingin lét sé nægja að ráfa út að götu og hrína þar; hljóðin líktust kveini í soltinni tík og þókti þeim er á heyrðu hálf hlálegt að hlusta á kerlu.

Þá kom það tímabil í lífi Kolbeins og Vondulyktarinnar þegar þeir beittu einkum saur fyrir hrekkjavagninn og voru, sem vonlegt var, næstum búnir að gera útaf við sitt nærumhverfi. Til að bera hönd fyrir höfuð sér gerðu íbúarnir út þrjá vana byssumenn til að sitja fyrir óþokkanum, hver sem hann væri. En Kolbeinn og Brynjar Vondalykt sáu við varnartilburðunum, af sannri herkænsku, sneiddu hjá skyttunum og herjuðu að frá óvæntri hlið. Þeir skutu sem sé pílum í rassgatið á launmorðingjunum, sem köstuðu frá sér byssunum og lögðu á flótta. Upp úr því var fólki allar bjargir bannaðar.

Svo kom að því að fóru að gjöra sér að leik að sprauta bensíni á þvott, sem hékk til þerris á þvottasnúrum, og kveikja í. Við eina slíka íkveikju náði grimm húsfreyja í hnakkadrambið á Kolbeini og barði honum við húsvegginn og sendi hann blóðugan og marinn heim til sín, nefbrotinn og tannbrotinn. En þá var komið að þætti gamla Kolbeins Kolbeinssonar kaupfélagsstjóra, en hann er sem flestir vita, landsfægt illmenni og fóli. Hann kom að vondu kerlingunni, hvar hún var að huga að snúrum sínum og þvotti eftir íkveikjutilraunina, hafði endaskipti á henni og lét hana hlaupa nakta upp og niður götuna og rak sjálfur á eftir henni með stafinn á lofti.

 

Þrír skotnir með pílum í Köln