Og bregður það nú þriðja miðfætinum undir sig

Já, við könnumst svo sem þokkalega við fúskumbrask, sem gengur út á að Sjálfstæðisflokkurinn sýgur pénínga á faglegan gjörspilltan hátt út úr ríkinu eða sjóðum og stofnunum almennings undir yfirskyni einhverra vísinda, sem enginn veit auðvitað hver eru. Ætli einu vísindin kringum svona ruglumbrall séu ekki þau hvernig innvígðir pokaprestar Sjálfstæðisflokksins umgangast fjárreiður ríkisins, sem almenningur í landinu á einn þegar öllu er á botninn hvolft. Um hundakúnstir eins og þessar sem viðhafðar eru í Vestmannaeyjum þegja fjölmiðlaskrattarnir eins og um mannsmorð sé að ræða; jú, þeir þeir nefna kannski einstaka sinnum einhverja svona gjörninga á hundavaði og utan dagskrár og forðast að kafa niður í pestarbælið sem undir býr.

Með hástemmdu orðbragði leggur Eyjaíhaldið á djúpið og bregður nú þriðja miðfætinum undir sig í líki líftækni, sem þeir vita þó ekki hvað er. Einn sjálfstæðisgölturinn þarna úti, hélt til dæmis að líftækni væri eitthvert apparat sem magnaði líf, því honum heyrðist alltaf að vinir hans væru að tala um ,,líftæki". Þegar betur var að gáð reyndist ekki um misheyrn að ræða hjá kauða, því Sjálfstæðishetjurnar í Eyjum kvökuðu hver í kapp við aðra, og upp hvurja aðra: ,,líftæki líftæki líftæki". Þetta helvískt gwagg var farið að minna á Gölle a. Þórðarson þegar hann vóð afturábak og áfram um Reykjavík, landið og miðin og kyrjaði: ,,línanet línanet línanet". En sannleikurinn er sá, að einn Eyjafrömuðurinn, dró sannkallað líftæki upp úr rassvasanum þegar þeir voru að fagna þriðja miðfætinum: spegilgljáandi electric penis með bláu ljósi að framan; þetta snotra tæki er eftir allt saman líftækið sem nú skal þjóna hlutverki þriðja miðfótarins í stoðalífi Vestmannaeyja.

Það þýðir náttúrlega ekkert að segja fjölmiðlafólkinu að hundskast nú til að hefja víðtæka spillingar og afbrotarannsókn á Sjálfstæðisflokkun; út um allt land; kanna alla útnára hans, hvursu vond sem lyktin er af þeim nárum; hafa endaskipti á öllum foringjunum hins fársjúka Flokks og Valhöllu sjálfri; og særa fram sannleikann í málinu af miskunnarlausu harðfylgi eins eins og við væri að eiga draug frá landnámsöld, sem nauðsyn bet til að kveða niður. Við spyrjum í forundran: Hvað hefir Flokkurinn náð að totta miklar fjárhæðir út úr sjóðum almennings, fólksins í landinu, alþýðunnar, í vitagagnslausar sjónhverfingar eins og þetta líftæknitrix í Eyjum? Þetta þurfum við endilega að vita,- nema hvað? Þetta er suga, tilberasnakkur. Í Ólafsvík höfum við svona spillingaródrátt, sem lifað hefir eins og tilberi á opinberu fé, núna síðast á Hafrannsóknastofnun, án nokkurs tilgangs til eða frá. Allt er þetta heldur óþriflegt afspurnar og til skammar þegar sagan verður gerð upp.

Líftæknin þriðja stoðin í Eyjum