Menningarsögulegri stund lauk með stemmu fornri

Ef öskur og óhljóð í grámyglulegu monthúsi norður í landi er menningarsögulegur viðburður eru salernisferðir frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar enn menningarsögulegri viðburðir. En menningarsögulegastar eru samt helgarsamkomur frú Ingveldar og Kolbeins, það hafa rannsóknir sýnt. Í morgun slampaðist Kolbeinn, valtur eins og skip í sjávarháska, fram á taðhús og skeit þar allt út; á eftir skreið hann til stofu og leið þar út af. Um helgina var sem sé helgarsamkoma að heimili þeirra hjóna, hvar ráðherrar, bæjarstjórar og nýmóðins menningarvitar fögnuðu því sem fagna ber. Heiðursgestir voru samt þau Bandaríkja-Sólveig, Amríku-Viddi og Maggabála Hjallaskalli.

Þarna á heimili þeirra sæmdarhjóna, frú Ingveldar og Kolbeins, fékk Indriði Handreður lítilsháttar drykkjuæði og krafist þess að fá að míga á einn tiltekinn ráðherra, sem þarna var staddur. Sem betur fer tókst að afstýra hneyksli með því að frú Ingveldi tókst að grípa um þvagrana Handreðsins og kreista, þar til ófétið leið út af með brjóstumkennanlegri kvalahryglu. Það kvað hafa verið andstyggilegt og sárt augnablik. En svona getur nú verið gaman í helgarsamkvæmum frú Ingveldar. Og frá menningarlegu sjónarmiði eru margnefnd helgarsamkvæmi risa-menningarsögurlegir viðburðir þannig að návein, lík þeim er tíðkast á vitfirringahælum í kringlóttum steypukumbalda á Akureyri, hafa nákvæmlega ekkert vægi í samanburði við heimilisgleði frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar.

En hápunkturinn á helgarsamkomu þeirra hjóna var samt þegar Brynjar Vondalykt mælti af munni fram sögu hinnar humarþefjandi hvítvínsráðherru. Á meðan frásögn Vondulyktarinnar stóð hefði mátt heyra saumnál detta, slík var þögn samkomugesta; hvurt orð var sogið og gleypt í sig og fólk hélt niðri í sér andanum eins og ætti að fara að skjóta það. Sögumaðurinn sleikti út um og renndi rennilásnum í buxnaklauf sinni niður, dæsti og strauk sér um belginn með viðurstyggilegum soghljóðum og hélt sínu striki án þess að gleyma að útlista út í ystu æsar hvurt smáatriði. Svo rétti hann úr sér og byrjaði hástemmdan útúrdúr um einhverja langömmu sína, sem eftir ummælum hans að dæma hafði verið hin versta dækja og til aungrar fyrirmyndar á neinn hátt. Það var þá helst að hin gamla formóðir hefði líkst frú Ingveldi og Máríu Borgargagni í tiltektum, hugsunarhætti og munnsöfnuði. Í frásagnarlok flutti svo Vondalyktin brot úr fornri stemmu, sem samkvæmisfólkinu þókti ósköp viðeigandi, en hann er á þann veg svo hljóðandi:

Ansi gott er að eiga vin,
eldfljótan með stífa sin.
Sá kann að spila á fljóðin fríð
og flytja þeim blessuð ljóðin blíð
og stríð og síð og víð og laus við níð.
Bíðið nú af ukkur næstu hríð.
Andskotinn má eiga þann vin,
úttaugaðan með kræklótta sin.
Í París svalg hún pottavín
og prumpaði sem eitt sóðasvín.   

„Menningarsöguleg stund sem mun seint gleymast“