Að dreifa ókunnugu fólki út allar þorpagrundir er hættuspil sem ber að varast

Það gæti nú orðið grátt gaman að dreifa ösku ókunnugs fólks hér og þar út um hvippinn og hvappinn. Það er ég hræddur um. Fyrir tíu árum síðan var komið með gamla kérlíngu í dollu og henni dreift um lóðir í Þingholtunum að undirlagi frú Ingveldar. Svo sem klukkustund síðar kastaði einn íbúi hverfisins af sér vatni yfir eitthvað af kérlíngunni án þess að hafa hugmynd um öskudreifinguna. Þetta varð til þess að kérlíngarvargurinn gekk aftur af fádæma krafti og elju. Eitt hið fyrsta sem henni tókst var að leggja til nakins harðkvænts manns, sem lá í hjónarúminu og gjörði gælur frú sína heitfenga og fjöruga, með kústskapti og skaðaði hann á afturenda. En þetta var aðeins fyrsta vers bölvaðrar kérlíngartæfunnar, því hún átti eftir að velgja íbúum Þingholtanna illilega undir uggum áður en hún var kveðin niður.

Í annað skipti var dreift ösku norsks óbótamanns kringum barnaskólann á Stað. Eins og við manninn mælt þakkað drjólinn dreifinguna með því að gjörast illvíg afturganga. Aðfarir draugsins þóktu ónærgætnar, siðvilltar og djöfullegar svo ítrekað keyrði fram úr hófi. Það var ekki fyrr en síra Baldvin var kvaddur á vettvang að skelfingarástandinu í barnaskólanum linnti, en þá hafði vomurinn króað roskna kennslukonu af í skoti við skólann og svipt hana klæðum og látið sérlega óviðurkvæmilega við hana. Þegar síra Baldvin hafði sent drauginn til Helvítis lét hann skipta um jarðveg, niður á rúmlega métérs dýpi, og var gamla jarðveginum keyrt í beinaverksmiðjuna og honum rennt gegnum eldhólfin með tilheyrandi braki og sprengingum.

Af þessum ófélegu tveimur dæmum getur hvur maður séð að dreifing framliðinna út um allar þorpagrundir er vægast sagt mikið hættuspil, sem getur auðveldlega riðið borgarhverfum, þorpum, stofnunum og sveitum að fullu. Eftir draugaganginn í og við skólann á Stað reyndur yfir helmingur kennara og nemenda varanlega geggjaðir, en hinn helmingurinn lagðist í drykkjuskap, kynlíf og afbrot og fór í hundana. En í Þingholtunum eru fjölmargir íbúanna svo fullir skelfingar að þeir hafa viðað að sér skotvopnum, sem þeir rífa skjálfandi fram í hvert skipti er þeir sjá gamla kérlíngu nálgast hús sitt.   

Vildu dreifa ösku við Sólfarið og Norræna húsið