Svo mörg voru þau orð

Jahh, déskotinn sjálfur! Vér vissum að hann væri slæmur, meira að segja mjög slæmur, og svo sem allt í lagi með það. En að hann væri framsóknarmaður, það datt oss ekki í hug. En svo skríður hann kolkrímaður undan skítugum pilsum gömlu géðbiluðu Framsóknarmaddömunnar og ætlar í framboði í Reykjavík fyrir þennan líka siðvillta og lönguglataða flokks, sem lengi hefir verið hýsill fyrir allrahanda auðvaldsóþverra, spillingu og glæpi. Vér sem héldum að Einsi Þorsteinsson væri bara lítill og heilaþveginn stuttbuxnastúfur úr Heimdalli vökum svo upp einn morguninn við það að þetta þá forhertur giljagaur úr Framsóknarfjósinu. Þetta er eins og vér hefðum fengið að ósekju og fyrirvaralaust dramm úr fleytifullum hlandkoppi framan í oss.

Nú herma fregnir aftur á móti að Einsa hafi þókt vistin góð undir skáluðum og hlandrökum pilsum Framsóknarmaddömunnar, og sú gamla hafi látið hafa eftir sér að strákurinn hafi reynst henni hinn vænsti tilberi og einhver hinn ágætasti í seinni tíð. Þó minnist gamla Maddaman Finns Ingólfssonar og hans Alfredós heitins með söknuði; ,,það voru nú drengir" sagði kerling við blaðamann og dæsti af unaði.

En það hefir margt sérkennilega sérkennilegt skreiðst undan pilsgopa Framsóknarmaddömunnar, sumt kostulegt en annað af ætthvísl skuggabaldra og tilberasnakka. Flest er þetta rammfalskur óaldarlýður, þefjandi af skólpræsum burgeisanna á Höfuðbóli Íhaldsins. Sennilega átti þjóðskáldið við þennan líka hroðalega mannsöfnuð er það orkti eftirfarandi vögguvísu:
  
Morðingjar heimsins og myrkraverkaher
myrða okkur líka einhvern veginn,
en gleymdu því samt aldrei að meira en maklegt er
að af mörgum þeirra væri skjátan flegin. (B.G.)

Íhugar alvarlega að gefa kost á sér