Þeir hafa nagað og nagað og nú er komið haust

Jæja, þá er ráðsmaður gömlu géðveiku Framsóknarmaddömunnar í Framsóknarfjósinu kominn með óþolandi njálg í óæðri endann á sér. Þetta ku vera ofurnjálgar á stærð við ánumaðka og fjörugir í samræmi við það. Svo er að sjá að ráðsmaðurinn fóðri njálgana sína á ófullnægðri virkjunaráráttu, sem vekur honum ómtímabæran losta, auk venjubundinna framsóknaróheilinda, sem ætíð hafa virkað vel á ókindur og sníkjudýr í framsóknarrössum. 

Nú gjörir ráðmaðurinn sig í framan, eins og hann sé einhver strangheiðarlegur dánumaður, sem hann er auðvitað ekki, og þykist vera ræða einhverja andskotans hluti eins og þeir eru. Gömlu Framsónarmaddömunni líkar vel við svona óráðshjal af vörum ráðsmanns síns og klípur hann gjarnan í rassakinnina í viðurkenningarskyni fyrir froðusnakkið. Rétt að taka frama ð ráðsmaðurinn er með aðeins eina rassakinna, kálfarnir í Fjósinu bitu hinn þjóhnappinn af karli svo að Maddaman varð að kaupa á hann gervirassakinn, henni þókti sinn maður óþarflega ánalegur á velli þegar hann var orðinn einrassa.

En nú hafa hinir gerðarlegu njálgar talað til ráðsmannsins á framsóknarheimilinu og boðið honum að tala tungum um virkjanir, stóriðju, gróða og brýna nauðsyn eins og tunglsjúkur rakki uppi á hól. Og ráðmaðurinn bíður ekki boðanna, svo innilega nýfrelsaður til augnanna, hefur upp raust sína og boðar fagnaðarerindi njálganna í sínum eigin rassi, og dýrin í VG ropa af velþóknun svo að ráðsmaðurinn gefur þeim aftur í glasið, og græðgisstóðið, hrunþjófarnir og panamaprinsarnir og prinsessurnar kumra af ánægju. Gamla geðóða Framsóknarmaddaman í flatsænginni í Framsóknarhlöðunni fær sér hins vegar moðvolgan gúlsop áquevítis til að fagna frelsunarboðskap ráðmannsins og raular sálminn góða fyrir munn ráðsmannsins: ,,Eitt er eg alveg viss um, sem aunginn maður sér, að það eru njálgar að naga neðri endann á mér. Og þeir hafa nagað og nagað og nú er komið haust, en eg hefi klórað og klórað, en kannski einum of laust".  

Segir umræður um virkjanir vera „tabú“