Vóru fallnar í svartætti og minnisglöp þegar kom að krýningunni

Blessaðar dúllurnar, þær muna ekki hvort einhver þeirra sagði ,,fyrirgefðu" og muna ekki heldur hvort einhver sagði þetta mikla lausnarorð við jólatréð í gær. Og hvernig ætti annað að vera? Eftir það sem á undan er gengið er ekki við því að búast að jafn grimmlyndi hexi og þessar slagsmálakvinnur geti mæst, augliti til auglitis, öðru vísi en að hafa etið upp úr hálfu boxi, að minnsta kosti, af róandi lyfjum, svokölluðu læknadópi af diazépamkyni, og hafi verið fallnar í svartnætti til höfuðsins, og muni hvorki hvað þær sögðu eða heyrðu þegar komið var að lýsingu stjórnarkjörs. Það er sko ekkert gamanmál að sigla eins og blind mýsla í blakkát af læknastöffi, ekki fremur en af of sterku landabruggi eða brennsluspritti.

En ugglaust hefir verið fræðandi að vera viðstaddur aðalfund Eflingar í gærkveldi, fyrst helstu persónur og leikendur voru svo aðframkomnir af minnisglöpum og raun virðist bera vitni um. En ótrúlegt þykir oss, ef um eins miklar ástir er að ræða millum Solveigar og þeirra Agníesku og Ólafar Helgu, eins og Ólög Helga vill vera láta; það mætti halda að Ólöf þessi hafi verið á felgunni þegar hún var að krýna Solveigu í gærkveldi og og segja fyrirgefðu við hana. (Þegar fólk eins og Ólöf segja ,,fyrirgefðu" er áherslan alltaf mjög hörð á seinna atkvæðið.

Svo þurfum vér nauðsynlega að fá fréttir af hvort vinirnir Amríku-Viddi og Siggi Há Einarsson hafi ekki verið á aðalfundinum, jafnvel legið í faðmlögum, knúsi og kossaflensi allan fundinn og vaknað sama í ókunnu greni í morgun með nábít og hjartaverki. Um þetta spursmál er brýnt að vita, annars er hætt við að allt fari til ónýtis. En vist er um það, að heybrækurnar á Eflingarkontórnum mæta allar til vinnu á mánudagsmorgun, þær sem þora, með bleyjur á botnum sínum, því allur er varinn góður. Það er alkunna, að þeir sem mæta örlögum sínum, hvort heldur er á vígvellinum í Bagdað eða við skrifpúltið sitt á Eflingarkontórnum, geri umsvifalaust í buxurnar um leið og kvalarinn birtist. Það er eins gott að húsvörðurinn í alþýðuhöllinni í Guðrúnartúni verði búinn að opna alla glugga upp á gátt áður en veislan byrjar og frú Solveig gengur í salinn með handlangara sína Amríku-Vidda og Sigurð Há við hlið sér. Þá gætum vér trúað að kontóristarnir sjái að á þeirri stundu sé endanlega út um þá og því eins gott að hlaupa með bleyjurnar fullar út um næsta glugga. 

„Ég óskaði henni til hamingju“