Lýrísk hugleiðing um kúlukukk

Hvort er Helga Vala kúl eða kúla? Um það hafa sérfræðingar setið á rökstólum í dag. Vér, sem erum leikmenn, höllumst lang-flest að því að hún sé kúla, jafnvel kúluvembill meður kúlubotn. Eða eins og þjóðskáldið orkti þegar eiginkona þess féll niður stigann og lá rotuð lengi dags á vaskahússgólfinu:

Mín er kvinnan fallin frá,
féll hún niður stigann.
Tilveran nú við tekur grá
og tómleg lygamigan.
En um kveldið upp reis frú
eins og Þorgeirsboli.
Séð hef ég ekki aðra kú
öskra sem baldinn foli.

Hvað sem öðru líður, þá tók víst hagfræðikvendið Kristrún í halann á Helgu Völu og dró hana á honum út í kuldann. Síðan er Helga Vala kúl og króknar brátt úti í krataeðlishúminu. Já, svo er það. Síðustu nótt heyrðist hún umla veiklulega milli aðkenninga: ,,Ráðlegt er að hafa í hakk hagfræðinga og skítapakk", en kötturinn sem ævinlega sefur í hlýju bóli Bjarnar, brosti í kampinn og gjörði Loga að þingflokksformanni. 

„Ég læt þetta ekki trufla mig, ég er bara kúl“