Þegar frú Ingveldur og Kolbeinn Kolbeinsson voru ung

Enn þann dag í dag minnist frú Ingveldur þess með velþóknun þegar ekki var meira en skítslengd milli hennar og Brynjars Vonudulyktar á öldurhúsinu Fálkanum við Austurvöll. Þá var frú Ingveldur ung og hormónafull svo út af flóði, nýbyrjuð að sænga með Kolbeini Kolbeinssyni, sem þá var orðinn aðstoðarmaður forsætisráðherra Framsóknarmaddömunnar. En þarna á öldurhúsinu Fálkanum var sem sagt dunandi danstónlist og Vondalyktin komin með klærnar vel uppundir frú Ingveldi, sem iðaði eins og maðkur á öngli.

En svo helltist ógæfan yfir, sem hendi væri veifað. Brynjar Vonalykt farinn að munda brandinn að baki frú Ingveldi, hún undirbuxnalaus og skuggsýnt salnum. Þá birtist Kolbeinn ungi Kolbeinsson eins og þjófur að nóttu, með Indriða Handreð sér við hlið, og saman lögðu þeir hendur á Vondulyktina með þeim afleiðingum að minnstu mátti muna að þeir slitu leyndaliminn af Brynjari; hann slapp með alvarlega tognun, sem hann átti lengi í. Á eftir teymdu þeir Kolbeinn og Handreðurinn frú Ingveldi á millum sín úr húsi eins og trippi og drógu hana heim til Kolbeins. Hvað þar gerðist þetta síðkveld veit enginn með vissu, nema það var eitthvað skuggalega klámfengið.

Helgina eftir opinberuðu frú Ingveldur og Kolbeinn Kolbeinsson trúlofun sína við svo hátíðlega athöfn, að við lá að þau trúlofuðust Indriða Handreði líka við þetta tækifæri. Það var sukksamt í þá daga og Máría Borgargagn í essinu sínu; hafði sex til sjö steggi í takinu hverju sinni og hafði með þeim öllum sitt og hvað, en aldregi nema með einum í einu, takið eftir því. Um þessar mundir þekkti Indriði Handreður ekkert til Máríu, það gerðist ekki fyrr en löngu síðar. Um sumarið fóru frú Ingveldur og Kolbeinn á skaðræðis útihátíð og slógu þar upp tjaldi sem var eins og skáli um þjóðbraut þvera. Þar veitti unga parið öllum beina og úrlausn sinna mála sem leið áttu um tjaldbúð þeirra og gestrisni þeirra rómuð lengi á eftir. Já, þau voru snemma efnileg, frú Ingveldur og Kolbeinn og meiri mannsbragur að þeim mörgum nútíma lukkuriddaranum.

Engin „armslengd“ milli Bankasýslu og ráðherra