Vandræðahnátan er klúr í bragði og heldur hress - þókt illa sé af henni dregið

Fyrst verður vandræðahnátan að vita hvað varnargarður er áður en hún fer að þvæla opinberlega um slíkt mannvirki. Haldiði kannski að hún sé heimsk? Eða, haldið ekki að hún sé fín, þetta káta NATOgrín? En það er farið að falla á hana; farið blátt áfram að falla dásamlega á hana; nú er Kötu nefið snúið, nú má hafa það á tröll. En kvæðið er ekki búið - ekki enn. Hún Katrín litla er kynjafress, klúr í bragði og heldur hress (þegar hún faðmar höfðingjana, sem eru ekki höfðingjar heldur skítmenni).

En þetta er nú bráðum að verða búið hjá henni. Sem betur fer, mundi margur segja. Allir komnir með megnustu andstyggð á VG, enda er það orðið geldara en geltur fressköttur og ljótara en Fjandinn í Fjóshaugnum. Auðvaldspíkan Steingrímur joð farinn í felur millum þjóhnappanna á gömlu Framsóknarmaddömunni þar sem hann unir sér vel, en fémínísku skorpinrössurnar úr Flokkseigendafélaginu komnar að fótum fram.

Nei, Katrín veit ekki hvað varnargarður er, þótt nauðsynlegt sé fyrir þjóðina að reisa varnargarð til að bægja poletiskum ævintýra- og glæframönnum, viðrinum og siðlausum aumingjum frá stjórnsýslu Íslands. Verst er að aunginn veit ennþá hvar hægt er að nálgast efnivið í þessháttar varnargarð - varnargarð sem sleppir aungvum katrínum, björnum og framsóknarkrataeðlisóbermum í gegn. Engu að síður ber nauðsyn til að hafa upp á slíkum efniviði sem fyrst, því heiður þjóðarinnar, mannorð og gifta er að veði.     

Segist gera ráð fyrir varnargörðum við Grindavík