Það er mikið starf að vera frú Sæland

Djöfullinn sjálfur. Nú er varla forsvaranlegt lengur að láta kérlínagarálkuna ganga lausa - í það minnsta væri ráðlegt að hefta aðgang hennar að fjölmiðlum svo um muni. Í langan tíma hefir hún barist eins og vitstola gegn því að merar fái að gefa blóð annað slagið en í dag er hún óð út af því að Kristján í Hvalnum fékk ekki að myrða hvali á harmkvælafullan hátt síðastliðið sumar. Það er ekkert samræmi í þessu hjá konugarminum. Hún er eflaust að spila út.

Munum við ekki öll eftir konunni sem varð fræg fyrir að berjast fyrir réttindum minka, sem ólu aldur sinn í grindabúrum og fengu ógéðslegar slettur af einhverju bannsettu drulluhakki að eta einu sinni á dag. Jú, vissulega munum við þá konu. En það vor aftur færri sem vissu að hún píndi mýs og smáfugla til bana heima hjá sér, og át þá sjálf ef hún gat. Á síðari stigum komst upp um illræðisfullt innræti konunnar, sem þá var orðin formaður dýraverndunarfélagsins og búin að fá riddarakross hinnar íslensku fálkaorðu fyrir ósérplægna vináttu sína við kvikindi. En svo eitt kveldið bankaði forsetinn upp á hjá konunni og hafði með sér alla orðunefndina eins og hún lagði sig. Nú forsetinn hrifsaði riddarakrossinn af konunni meðan þeir í orðunefndinni flengdu hana í stofunni á hennar eigin heimili.

Það er þó ekki þar með sagt að frú Sæland eigi riddarakross eða fálkaorðu í handraðanum hjá sér, því fer fjarri, sem betur fer. En Fjandinn hafi það: Það er þá í það minnsta hægt að reka kérlínguna af þingi og skilja Klobbamagg og Hamborgara Tómás eftir munaðarlausa í Alþingishúsinu. Til þrautavara væri svo hægt, ef brottrekstur er óframkvæmanlegur, að afvegaleiða þá gömlu frú inn í Sjálfstæðisflokkinn, eða í skítakompuna til Sigmundar og Beggó, þá væri hún skohh komin heim! Já, það er mikið starf að gráta yfir hlutskipti fátæklinga í ræðustól Alþingis en hlaupa að svo búnu beint í fangið á auðvaldspaurunum og umfaðma þá í bak og fyrir með daðri og dufli. 

Kallar eftir afsögn matvælaráðherra