Rottustofnarnir hafa náð sér blessunarlega á strik upp á síðkastið

Jú, rottustofnar hafa undanfarin ár verið að ná sér verulega á strik. Ef við skoðum til dæmis rottuganginn á svokölluðum ,,vinstrivæng" íslenskra stjórnmála ætti engan að undra þótt umræddur vængur sé uppétinn með öllu. Hver nagdýraplágan annarri svæsnari hefir herjað félög meintra vinstrimanna með þeim afburðaárangri að vinstrimennirnir vita hvorki á hvorum endanum þeir standa né hafa hugmynd um hvað snýr austur og hvað vestur.

Þá þarf ekki að spyrja að rottufansinum sem sest hefir að í öllum fjárhirslum landsins, fjármálakerfi og ekki síst heima hjá fjárfestum, einkum kjölfestufjárfestum og fag- og þvagfjárfestum. Og öll munum við eftir ketgeymslunni hjá fulltrúa frjálsa einkaframtaksins í Sóltúni síðast sumar; þar var allt sneisafullt af rottum og enn meira af rottukúk þegar að var komið. Af öllum fyrrgreindum atriðum hafa þau frú Ingveldur, Kolbeinn skrifstofustjóri og framsóknarmaður, Brynjar Vondalykt, Máría Borgargagn og Indriði Handreður gjört góðan róm og hafið upp til skýjanna, bæði utan lands og innan.

Og er nú þó enn ótalinn rottugangurinn í Stjórnarráðinu, ráðherrabústaðnum, Alþingishúsinu, ráðuneytunum og gjörvallri stjórnsýslunni. Á þeim slóðum hefir völskumergðin keyrt svo um þverbak, að þar er allt orðið götótt og étið eftir gráðuga skolta kvikindanna. Meira að segja Djöflinum í Helvíti blöskraði þegar honum var sagt frá ástandinu á þessum okkar bestu bæjum. Faðirinn á Hymmnum hefir auðvitað fyrir löngu yfirgefið fyrrgreind hús með yfirlýsingu um að sá vanþakkláti lýður sem byggir höfuðstöðvar Íslands til stjórnar og fjármála geti eftirleiðis gleymt því að biðja Guð að hjálpa sér, því það geri hann ekki, heldur skuli það leita á náðir nagdýrafaraldursins, sem hefir komið sér upp, þegar í nauðir rekur. 

Rottustofninn stækkað mikið