Skútelsið

Þeir mega þykja heppnir þessir prammar með að hafa ekki kantérar skútelsinu og farið þar með í sjóinn með óvissum afleiðingum. Það er náttúrlega hættulegt að sigla svona skipum í námunda við fjarðarbotna, því bæði hætta á að grynningar verið of miklar og skútelsið taki niðri og verði klossfast, sem og að ódámar í landi taki upp á að skjóta af byssum á það í því augnamiði að sökkva skútelsinu eða flæma það á botnlausan flótta undan kúlnahríðinni.

Svo var á öðrum tíma annað skútelsi, með þanið stórsegl og drottningarrassgat. Það var kvenmaður. Og þessi kvenmaður þókti í vafasamara lagi og var grunuð um siðspillingu og að afvegaleiða unga sveina, reynslulitla og einfalda. Nú hefði mátt ætla að þetta kvendi hefði búið úti á Nesi, en það var öðru næt: hún hafði sína beykistöð upp við Óðinstorg. Og hún var ekki þeirrar tegundar að bjóða aungvum upp til sín, hvað þá heldur að hún bragðaði ekki vín. Þetta var mergjuð kjarnafrauka, sem drakk brennivín á við þrjá og lék sér að því að fallera fimm hreinsveina á einni og sömu nóttu, og fór létt með. En þeir urðu að borga, borga í péníngum, annars var voðinn vís.

En hún var sem sé kölluð Skútelsið, því hún lét sér ekki muna um að heimsækja skútukarla og fara um borð í togara að næturþeli. Þau urðu örlög Skútelsisins að hún giftist útgerðarmanni austan af landi og hafði af honum útgerðina á snyrtilegan hátt og flutti með andvirði hennar til Parísar. Löngu eftir að Skútelsið hafði lokið umsvifum sínum á Íslandi og horfin til að sinna skylduverkum í siðmenntuðu landi, risu upp þær frú Ingveldur og Máría Borgargagn og hafa síðan haldið á lofti merki errilegra kvenna eins og Skútelsisina. Hafði þeim stöllum þókt farast það vandaverk vel úr hendi og hlotið lof fyrir.   

Búið að losa skútuna