Ólafur bóndi hætti að nota púður og blý á sínar skepnur

Þegar Ólafur bóndi var á dögum tók hann upp þann sið að nota gálga og reipissnöru við að lóga dilkum og öðru sauðfé til heimabrúks. Sumum nágrönnum hans þókti þetta óviðfelldin aðferð, allt að því andstyggileg og jaðra við hreina og beina glæpamennsku. Hann reisti sér gálga fyrir framan eldhúsgluggann, svo konan gæti séð hvað hann var mikill maður, og í hann leiddi hann sláturfé sitt og tók það af lífi. Að svo búnu fláði hann skepnuna í snarhasti og gjörði að slátrinu. En konan sett pott á eldavélina og brátt breiddist ilmurinn af ketsoðningunni út á hlað.

Hinn virti heimilis- og smalahundur Ólafs bónda fylgdist ætíð vel með þegar húsbóndi hans hengdi búfénað sinn; einkum þókti honum bragð að þegar hrútar voru hengdir, því þeir voru oft snakillir og ósamvinnu þýðir við Ólaf bónda og reyndust honum erfiðir viðureignar. Eitt sinn kom stórhyrndur hrútur höggi á Ólaf og rotaði hann. Þegar bóndi komst aftur til meðvitundar varð hann vitstola af heift út í hrútinn, rauk upp á dráttarvélina er stóð þar álengdar og elti hrútinn út um öll tún á henni, því hann hugðist myrða skepnuna með því að aka yfir hana.

En nábúar Ólafs bónda vildu ekki lýða honum til lengdar að nota reipi og gálga til heimaslátrunar, svo þeir kærðu hann og sýslumaðurinn kom og gerði gálgatrén upptæk og alla reipisspotta sem fundust á bænum. Síðar, þegar Ólafur bóndi var allur, hann féll á óskiljanlegan hátt fyrir björg er hann ásamt Snata voru að líta eftir fé, ritaði hreppstjórinn minnigargrein um Ólaf bónda í Morgunblaðið. Þar stóð meðal annars, að hinn burtkvaddi stórbóndi hefði um sína daga verið einkar natinn við sauðfé og aldrei viljað því annað en það besta sem hann gat boðið því upp á. Snata þókti þetta góð minningargrein og þykir enn, því hann flettir henni ævinlega upp þegar honum langar að komast í verulega gott skap.

 

Ánægjulegt að þurfa hvorki að nota byssu né hníf