Hann taldi sig þekkja gamla vinkonu

Tja, sá pólski taldi sig þekkja gamla vinkonu, þar sem Metta Friðriksson var, og ætlaði að vera kammó við hana og rifja upp gömul og ástúðleg kyni. Það má vera að karlanginn hafi danglað heldur of fast í handlegginn henni, þannig að hún stakkst á hausinn, en það var ekki illa meint, þvert á móti. Á eftir þóktis Friðriksson kérlíng ekkert kannast við þann pólska, sem er auðvitað óheiðarlegt og falskt af henni.

Sannleikurinn er sá, að Metta og pólski kavalérinn áttu í dulitlu sambandi, leynilegu og hálf sona subbulegu; það var að kveldi til á milli atriða og skuggsýnt í portinu. Nú, þegar hinn pólverski herramaður sá í gegnum móðu og mistur alkóhólsins vinu sína standa þarna eina og sér, að honum fannst, þókti honum upplagt að þau endurnýjuðu kynni sína í næsta runna eða húsasundi. En því miður fór eins og fara gerði og Metta valt um koll og fór að hrína eins og grís.

Nú verður hver og einn að eiga við sjálfan sig hvurnig þeir líta þessi misstökk hins pólska. Það má vera að hann hafi ekki á að vera eins pöddufullur á almannafæri sem raun bar vitni. En Metta Friðriksson átti heldur ekki að fara undan í flæmingi þegar vinur hennar leit til hennar ástúðlegu augnaráði, sem hafði fólgið í sér fyrirheit um óslökkvandi lostabál. Frú Ingveldur er þeirrar skoðunar að Metta og sá pólski hefðu átt að fallast í faðma og leiðast síðan burt af götu og láta náttmyrkrið fela sig. En, neinei, bölvuð krataeðlisskrukkan lét sig falla til jarðar, eins og svindlandi fótboltamaður, og var ekki fyrr staðin á lappir en hún kærði Pólverjann fyrir hrottafengna árás á víðavangi. Það má mikið vera ef aumingja Pólverjinn verði ekki rekinn úr landi í Danmörku eftir að hafa setið þar í fangélsi í tuttugu og fimm ár.   

Of ölvaður til að muna eftir árásinni á Frederiksen