Hraksmánarleg framkoma við Valhallarinnar besta son

Þá eru þeir nú búnir að hrekja Brynjar aumingjann úr Sjálfstæðisflokknum. Bölvuð ekkisens illfygli eru þetta fólk. Karlgreyið hefir um árabil paufast um fúafen þessa hættulega Flokks, fórnað lífi sínu og mannorði fyrir hann, og fær nú að lokum gríðarlegt spark í afturendann frá því versta af öllu vondu sem fyrirfinnst í Valhöllu. Heldur þetta ósiðaða óreiðulið að hann Brynjar sé einhver palestínskur yazan eða yatzi í hjólastól og því verði endilega að kasta honum fyrir sextugan hamarinn?

En vér skulum ekki örvænta. Brynjar finnur sér nýtt heimili og skjól innan tíðar; vér gætum trúað að hann sé dulítið eins og flækingskettirnir sem finna sér aðra húsbændur jafnhraðan og þeir yfirgefa þá gömlu sem alið hafa önn fyrir þeim, gefið þeim að éta og leyft þeim að liggja á strigadruslu í þvottahúsinu eða forstofunni. Nú þykir og blasa við að Miðjúngsflokkur klausturjúnkara og einkennilegra manna standi ekki aðeins opinn fyrir Brynjari, heldur galopinn. Og brátt muni hinir brottreknu dómsmálaráðherrar, Nonnýboy, frú Andersen og Hanna Birna, fylgja í kjölfar Brynjars og bætast í tölu heimilismanna hjá Sigmundi í Wintris og Beggó. En mikið déskoti er eitthvað hræðilega vond lykt af þessu öllu.

Ef hins vegar að það sé tilfellið að Brynjar hafi flippað út við meðferðina í Valhöllu og átakanlegar segulskekkjur og kompásvillur hafi tekið öll völd millum eyrna karlangans, þá gengur hann beint í Pírataflokkinn og gerist þar stjörnuforingi og ofurþingmaður. Það eru sem sé ekki öll sund lokuð fyrir Brynka karlinum, þókt illræðismönnum og skessum Sjálfstæðisflokksins hafi hugkvæmst, vafalaust í drykkjuæði, að nú væri nauðsynlegt að neyða hann til að segja af sér varþingmennsku fyrir hin voðalegu samtök sem eiga sér heimili og varnarþing í Valhöllu við Háaleitisbraut í Reykjavík.  

Brynjar Níelsson segir af sér varaþingmennsku