Swandeesý fær að vera útfarastjórinn en Stenngrimur, Álfheiður og Lölle verða kistuberar

Þá er orðið nokkuð ljóst að það kemur í hlut Swandeesýar Swavars að sjá um útför og greftran VG; hún hefir sem sé gengist inn á að gefa kost á sér til að vera útfararstjórinn þegar skinhorað hræið af Vinstrigrænum, sem var fyrir langalöngu hætt að vera vinstri eitthvað og grænt, ekki einusinni fölgrænt. Líkið af kvikindinu er sagt eiturgult og það er háborgaralegt skítalykt af því, náþefjarpest. 

Og kistuberar verða Stenngrimur Johoð, Álfheiður Inga og Lölle Göttvorms, hvert fyrir sitt landvætti, sem í þeirra tilfelli eru Svikin, Auðvaldssleikjuskapurinn og Óheiðarleikinn, sem koma í stað fyrir Föðurinn, Soninn og Heilagan anda hjá kattólikkunum. Sennilega væri skynsamlegt af hálfu aðgætinna manna og ráðvandra að fá að gá í kassann áður en fulltrúar borgaralegra dyggða, þau Swandeesý, Álfheiður, Lölle og Stenngrimur, renna honum niður í jörðina, því ekki kæmi á óvart þókt innaldið verði jafnvel svikið á þeirri stundu og kistan hafi einungis innan í sér tvær til þrjár tómar niðursuðudósir, eitt hrossabein og eins og eina brotna skóflu eða hrífuskaft, þrátt fyrir gljáfægða pípuhattana á annars varhugaverðum höfðum útfararstjórans og kistuberanna.

Kannski koma einhverjir auðnuleysingjar, sem í eigin ráðaleysi hafa að sínu leyti ekkert þarfara að gera en að fylgja hinu burtsofnaða kykvendi síðasta spölinn. Vér sjáum fyrir oss Árna Þór, Óla Góða, Jólatréð, Mumu og Katrínu Jackkó rölta í hokinni íhaldsframsóknarakrata-prósessíu á eftir kistunni og því sem kann að leynast innan í henni. Og á meðan líkmennirnir moka ofan í gröfina, eftir að hafa slakað því steindauða niður, má ætla að prósessían söngli í kveðjuskyni: ,,Þetta land á ærinn auð, ef menn kunna að not´ann". Svo þegar allir verða farnir heim og grafarþögn brostin á í kirkjugarðinum koma fresskettirnir og flækingshundarnir og gera þarfir sínar á leiðið, en Bjarniben og gamla Framsóknarmaddaman munu ekki mæta fyrr en myrkur verður skollið á og gjöra sín skinheilögu krossmörk yfir moldarbinginn.  

 

Flókin og erfið mál rædd á landsfundi