Þá Indriði varð fyrir listrænum útblæstri, sem á sér engar hliðstæðu. Hrollvekja.

Fjandinn einn má vita hvar japanski leikstjórinn fékk innblástur sem varð til þess að hann sóðaði saman dæmalaust leiðinlegri kvikmynd, sem reynda er svo óhugnanlega leiðinleg að hún fékk ,,Gullna lundann" í verðlaun. Einhver sagði að leikstjóri þessi hefði ekki fengið neinn déskotans innblástur, hvorki í rassinn á sér né ofan í höfuðið, heldur hefði hann fengið útblástur, sem sé útblástur frá bifreið í þröngu bílastæðahúsi í Bankokk sem olli bölvaðri andnauð og eitrun í skynfærum hans. Að vísu leið leikstjórinn ekki alveg út af, en hann hafði ekki fyrr skriðið úr bílastæðishúsinu en hann hófst handa við leiðindin sem skiluðu honum að lokum ,,Gullna lundanum", hvorki meira né minna!

Þetta minnir á þegar Indriði Handreður fékk svona einhverskonar útblástur og ýmsar frumlegar og honum áður framandi hugmyndir fóru að sækja á heilabúið í honum. Fyrsta sjáanlega einkennið á breyttum forsendum í heila hans og hugsanagangi birtist með þeim hætti að hann skipaði eiginkonu sinni, sem þá var aðeins heitkona hans og sambýlingur, að fara úr buxunum og skónum og stíga ber neðan mittis út á strætið, en hann kæmi í humátt á eftir, enn naktari, með ljósbrúnt sárabindi eða teygjubindi, eða eitthvað í þá áttina, margvafið um sæðisranann á sér. Síðan mundu þau sýna heiminum fram á að vel væri hægt að gera dodo þókt leyndarlimurinn væri stórslasaður og liti fljótt á litið út eins og indverskur fakír með vefjarhött. Máría Borgargagn gekk að þessu boði ástmanns síns, og úti á strætinu urðu þau sér til óbætanlegrar skammar, því allt fór í handaskolum því við lá að brandurinn Handreðsins hengdist í íþróttatrafinu og samsvarandi tól Borgargagnsins skaðskemmdust af óæskilegum núningi við æfingarnar á malbikinu.

Næsta vers af hálfu Indriða Handreðs varð lýðum ljóst þegar hann birtist að morgni dags, árla mjök, með eina hroðalega kvengrýlu upp á arminn og tilsjáendur fengu sterkt á tilfinninguna að nú hefði þessi víðkunni ólánsmaður verið að halda framhjá sinni elskuðu Máríu Borgargagni með þessu líka tröllslega flagði sem sprangaði um á almannafæri í pínupilsi, nærbuxnalaus að sjálfsögðu, en að ofanverðu í margþæfðri og grútskítugri lopapeysu af enn skítugri trillukarli. Einhver gaf sig á tal við Handreðinn og spurði hvurnig honum dytti í hug að láta sjá sig með slíku óhræsi á sama tíma og börn væru á leið til skóla. Þetta hafði Handreðnum ekki dottið í hug og þá ekki heldur hinum íturvaxna og stórskorna kvenbelg sem með honum var í för. Enda fór nú svo að kvengrýlan þreif til mannsins er hafði ávarpað Indriða, hóf hann upp, að því er virtist til hymins, og kastaði honum undir bifreið sem þar kom aðvífandi. Fyrir verk sitt var konan dæmd í sex ára betrunarvist í ríkifangelsi, þar sem hún bætti um betur og hengdi einn fangavörðinn. Hún situr inni enn þann dag í dag og er ekki á leið út í frelsið. Svona birtist nú stundum réttlætið oss nútímafólki.

Eilíf hamingja hlaut Gullna lundann