Í dag tók séra Atgeir fryggðina í misgripum fyrir friðinn

Þá var það nú öðruvísi í jólaávarpinu hjá séra Atgeiri p. Fjallabakssen þegar hann reyndi að syngja hátíðarmessu í Framgerðarkirkju í Botni í dag. Karlanginn var miður sín, enda værðarklerkur af bestu gerð og vita gagnslaus, og allt fór hjá honum eins og fyrirhafnarlaust og án áreynslu í handaskolum. Hann virtist hafa ætlað að fara fram á frið við sjálfan Guð og hvetja stríðandi ráðamenn til friðar, en í stað friðar talaði hann eingöngu um frygð og krafist þess að Guði og mönnum að þeir sýndu nú einusinni alminnilega frygð í verki með þeim tólum sem ætluð væru til brúks í þeim efnum.

Reyndar kallaði séra Atgeir p. friðinn ekki aðeins frygð heldur fryggð, því hann vildi leggja góða áherslu á kenninguna svo áheyrendur skildu. En þegar messugestir fóru að hlæja að fryggðinn var séra Atgeir vandræðalegur á svipinn og órólegur og brá sér í snarhasti fram í skrúðhús og bætti svo hressilega á sig úr messuvínsflöskunni, að meðhjálparakvikindinu, sem stóð álengdar og horfði á, blöskraði. Þegar prestur liðaðist aftur fram á sviðið var hann fyrst í stað ögn hressari en áður og trúði söfnuðinum fyrir því að þegar öllu væri á botninn hvolft væri fryggðin besti vinur mannsins og án verklegrar fryggðar væri úti um allt.

En svo fór messuvínið að segja æ betur til sín, það sveif á hinn þjónandi værðarklerk og bar hann langleiðina inn í annan og heilagri heim en áður hafði sést í Framgerðarkirkju í Botni. Því nú bætti Atgeir p. Fjallabakssen um betur og fór að leggja út af þeirri hinni innri fryggð, sem væri svo eftirsóknarverð að vel mætti gefa fyrir hana bæði hund sinn og hest, heimili, konu og hús; ,,því hvað er" stundi hann upp fyrir altarinu með fölskvalausum kjökurhreim í röddinni, ,,fengið með hesti og húsi, eða hvaða nautn má hafa af hundi eða konu, ef fryggðina og kærleikann vantar." Þegar þarna var komið sögu sá organistinn að nú var nóg komið af hálfu séra Atgeirs, svo hann sté orgelskrjóðinn gjörsamlega í botn og kórinn tók undir með því að öskra eins og hann gat sálminn sem sökkti bátnum á Genesaretvatninu. En séra Atgeir p. Fjallabakssen skjögraði eins og í öðrum heimi aftur fram í skrúðhúsið og fékk sér þar sæti og var þegar í stað sofnaður svefni hinna réttlátu fryggðarklerka. 

Hvatti til friðar í ávarpi sínu