Ljóðræn athugasemd við Mörtu Smörtu og menningarblætið hennar

Sko stelpuskömmina. Ætlar sér ekki að hugsa um hvað öðrum finnst um hana; og með rósabeð á rassinum. Ekki versnar það og getur það þó ekki verið betra. Hmm ... ætli hún sé enn á gelgjunni, eða bara á felgunni af sjálfshrokadrukk? Það væri fróðlegt að vita. 

Nú, þá er það þessi Marta Smarta undur kvart, eða hvað þeir nú kalla hana. Hún er einlægt með klóna á púlsinum og veit manna best hvað fellur best að viðhaldi þjóðskipulagsins hjá okkur. Skrum, flottræfilsháttur og sjálfsupphafningarrembingur er snar þáttur í uppeldi ungu kynslóðarinnar, sem lærir að áfram, áfram ekkert stopp, í neyslu og gjálífi er það sem gildir ef komast á af. En Helvíti er hinu megin, hræðilegra en nokkur veit.

Já, með rósabeð á rassinum og reykjarstybbu í brosinu. En heimsumból í hælunum og harmagrút í stælunum. Svo kvað sálmaskáldið Bubur Marteinsson á þar síðustu öld. Þetta varð þá þegar vinsæll sálmur og mikið sunginn við útfarir og meiriháttar hátíðir. Það er sem ég sjái Smörtu, snúa sér ólm á hégómsvörtu. Hún er alltaf í svörtu og svörtu og sígur meir og meir. Dofna og deyja út ljósin björtu, djöflast hratt í brjóstum svikin hjörtu, stíga dans við steingelda halakörtu, Gunnar og Geir. Ekki meir - ekki meir.

„Ég hugsa ekki um hvað öðrum finnst“