Mjög vond tíðindi af frú Ingveldi og hennar fjölskyldu

Síðan Bjarniben lagði á flótta bæði úr stjórnarráðinu og Valhöllu og yfirgaf Sjálfstæðisflokkinn í fússi hefir frú Ingveldur verið afar hugsi og látið lítið fyrir sér fara. Og nú eru að koma á daginn allar hennar svörtustu spár. Hún reyndi að koma í veg fyrir að Sjálfstæðisflokkurinn fremdi ekki það axarskaft að gjöra Guðrúnu Hafsteinsdóttur Kjöríss að formanni Flokksins, en hafði ekki erindi sem erfiði.

Þegar svo illa var komið að frú G.H. Kjöríss var orðin formenni, þá spáði frú Ingveldur því umsvifalaust, að þetta makalausa kjör væri upphafið að endinum. En nú hefir heldur betur komið í ljós að að nýi formaðurinn er vægast sagt litlaus pólitíkus (ef pólitíkus skyldi kalla), áhugalaus um þjóðmálin og rúin öllu sem hægt er að kalla kjörþokka. Við þetta bætist að þingflokkurinn saman stendur af fjaðralausum undirmálsdvergum, þar sem enginn nær kjörþyngd eða reiðir vitið í þverpokum. ,,Þetta er búið", tilkynnti frú Ingveldur öldungum flokksins á dögunum með þeirri athugasemd, að nú væri ráð að selja bæði Valhöllu og Moggahöllina í Móunum áður en gjaldþrot og hrun gerðu þessar glæstu eignir að engu. 

Ennfremur hefir frú Ingveldur sagt kunningjum sínum, að mikið megi vera ef Flokkurinn verði ekki seldur á uppboði eins og hvert annað úttaugað gamalhross eða gjörónýtt skipsflak á strandstað. Meira að segja Brynjar Vondalykt hefir lagt niður öll vopn og útvegað sér vottorð upp á að hann sé geldur orðinn og úr honum allur sá vindur sem gjörði hann að manni með mönnum. Þá er Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður, ásamt því að vera eiginmaður frú Ingvelda,r kominn á vergang; hún rak hann burt af heimilinu þegar hann gerði sér lítið fyrir og kom tvívegis buxnalaus heim á sama sólarhringnum, og bar með sér menjar um syndsamlegt líferni á líkama sínum. Það var daginn eftir síðustu kosningar í kjölfar þess að búið var að leggja gömlu geggjuðu Framsóknarmaddömuna inn á líknardeildina. En daginn eftir að gamla Maddaman hafði verið lögð til í bæli á líknardeildinni, gjörðust þau stórmæli á deildinni að þar geispuðu allir sjúklingarnir golunni milli klukkan ellefu og tólf árdegis, nema Framsóknarmaddaman, hún lifði. En en kokkurinn sat uppi með allan hádegismatinn ósnertan þar eð þeir sem höfðu átt að neyta hans voru horfnir á vit feðra sinna. 

Svefnlausu næturnar voru allar þess virði