Einelti gegn útgerðarmanni og eitthvað fleira

Það á ekki af honum Ólafi útgerðamanni og óðalsbónda að Miðhrauni I. í Miklholtshreppi að ganga. Maðurinn lenti í Hruni og var í settur í fangelsi; hann hefir og setið undir kárínum og aðkast nágranna sinna í sveitinni og svo hrapaði þyrlan hans og fór í klessu, en hann skreið út úr flakinum eins og minkur úr dýraboga. Og nú hagar Hæstiréttur sér eins og fífl gangvart þessum mikla manni, sem heimurinn hefir snúist öndverður á móti, og sýknar Samkeppniseftirlitið af því að hafa haft horn í síðu stórútgerðarmannsins og bóndans og útgerðarfélagsins hans. Fyrr má nú gagn gera í helvítis eineltinu gegn einum farsælum Íslendingi. Það er dagljóst, hvellskýrt og þyngra en tárum taki, að vita það fjallgrimmri vissu, að ef Ólafur útgerðarmaður væri múslim, arabi, hælisleitandi, flóttamaður og trans þá hefði þetta mál gegn Samkeppniseftirlitinu verið dæmt honum í vil og þeir í eftirlitinu dæmdir beint í fangelsi fyrir að fara með rangindum gegn honum.

Svo er nú það, og illa er búandi á þessu bölvaði skeri atarna. Í nótt vaknaði frú Ingveldur, sté fram úr og varð af rælni litið út um svefnherbergisgluggann. En þar blasti þá við henni ógnvekjandi sjón, sem riðið hefði hverjum meðalmanni, hvað þá konu, að fullu. Já já. Þarna voru sem sé skítahjú mætt á staðinn til að ganga örna sinn á lóðinni og þurfti ekki mikið hugmyndaflug til að sjá, að áður en þau fóru að hefja álfreka sína höfðu þau svívirt lóð frú Ingveldar með því að nota hana sem samræðisvöll. Frú Ingveldur pírði náttúrlega augun á það sem fyrir var utan við gluggann og sá skjótt, að hún þekkti ekki fólk frá öðru fólki ef þarna væru ekki á ferð afstyrmin Máría Borgargagn og Indriði Handreður, komin ofan úr Mosó til að fremja illvirki og sathans verk innan vébanda lóðamarka þeirra besta vinafólks. Svona aðfarir kalla á refsingu og blóð.

Því stakk frú Ingveldur sér undur hljóðlega út um fordyrið, læddist fyrir horn og greip óþverrana glóðvolga þar að húsabaki og velti þeim vægðar- og fyrirvaralaust upp úr þeim táknum sem þetta djöfulóða fólk hafði ætlað að skilja eftir sig í garði frú Ingveldar, líklega henni til háðungar. Öskrin og óhljóðin í Borgargagninu og Handreðnum, auk heiftarlegra formælinga og blótsyrða frú Ingveldar vöktu athygli nágrannanna, sem hringdu óðar á lögregluna og báðu um samband við morðdeildina, því það væri, eftir hljóðunum að dæma, áreiðanlega verið að myrða fólk þarna í hverfinu. Og það var vitanlega Hálfdán Varstjóri sem kom á vettvang og hreinsaði til á lóð frú Ingveldar; hann tróð þeim hjónum, Máríu og Indriða Handreði ofan í sitt hvorn pokann svo aðeins höfuðin á þeim stóðu upp úr og reimaði að hálsinum, svo þau slyppu nú ekki út, og mismunaði þeim inn í fangarými lögreglubifreiðarinnar. Að svo búnu tók Hálfdán Varðstjóri af sér embættiskaskeitið og brá sér í kaffi til frú Ingveldar til að ræða næstu skref.

 

Hæstiréttur sýknar Samkeppniseftirlitið