Baráttumál kvenna á ýmsum aldri fyrr og nú.

Svo sannarlega sker það inn að dýpstu hjartarótum að heyra af því að efnilegar stúlkur og vel upp aldar af myndarheimilum í Garðabæ gangi að heiman frá sér út í blíðviðri vorsins og leggi til atlögu, eins og hverjar aðrar ósiðaðar bestíur, við aðrar telpur á sama reki í bænum og berji þær, sparki í þær, og misþyrmi þeim andstyggilega á allan hátt. Og ljúki loks erindi sínu með því að leysa buxur og pissa á hinar föllnu kynsystur sínar. Fyrr má nú vera ofstækið og illhryssingshátturinn í nokkrum stelpuskjátum, íklæddum merkjavörum. En vera má að þetta sé menningin í Garðabæ og andi byggðarlagsins, hvur veit?

Frú Ingveldur minnist þess þegar hún tólf ára fór að stunda áflog og illindi við hvurn mann. Sérstaklega heldur hún upp á minninguna um það þegar hún vatt sér að konu nokkurri með bláan barnavagn á undan sér og sló hana niður í einu höggi og velti henni upp úr rennisteininum þar til konugarmurinn ákallaði alla heilaga. Barnið öskraði og hrein í vagninum á meðan, en götustráka dreif að vígvellinum, sem viðhöfðu voveiflegt orðbragð með sóðalegu klámi, bölvi og heitingum í garð allra kérlínga. Frú Ingveldur náði að bragði taki með sitt hvorri hendi á tveimur þessara pilta og sló þeim saman svo þeir lágu í roti, - lengi.

Í annað skipti lenti frú Ingveldur í hörðum leik við þrjár kvenpersónur frá Vottum Jehóva sem höfðu bankað upp á hjá henni og kröfðust þess að fá að koma inn og ræða alvarleg trúmál við hana. Frú Ingveldur gjörði sig blíða í framan og bauð kerlunum til stofu og bauð þeim café og whisky. Tíu mínútum síðar hóf frú Ingveldur sig upp úr guðsorðablæstri kvennanna og bar hiklaust upp á þær þjófnað; hún hefði séð að þær hefðu ætlað sér að stela fiðlunni í fiðlukassanum og gullblómavasanum; þær hefðu auðsjáanlega haft í hyggju að stinga þessum dýrmætu munum inn á sig um leið og þær hefðu sig á brott. Kérlíngarfjandarnir ærðust um leið og þeim skildist að húsráðandi væri að saka þær um óráðvendni og stukku úr sófanum upp á afturlappirnar, málóða mjök. Svo sagði frú Ingveldur síðar frá, að skjaldan hefði hún upplifað annan eins unað en þegar hún tók þessar kérlíngar, hvurja af annarri, pakkaði þeim saman, og kastaði eins og sorppokum út á stétt og elti þær síðan með lurk á lofti niður allan Skólavörðustíginn. 

Hópárás í Garðabæ